۲ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «2019» ثبت شده است

مروری بر مرگ‌های سینمایی در سال ۲۰۱۹

آلبرت فینی ( ۹ می ۱۹۳۶ - ۷ فوریه ۲۰۱۹)

«آلبرت فینی» که در مدت حدود شش دهه فعالیت در سینما نامزد دریافت پنج جایزه اسکار شده بود، پس از یک دوره کوتاه بیماری امسال در سن ۸۲ سالگی از دنیا رفت. او تنها بازیگر سینماست که برای ایفای نقش کارآگاه هرکول پوآرو در فیلم «قتل در قطار سریع‌السیر شرق» به کارگردانی «سیدنی لومت» در سال ۱۹۷۴ نامزد اسکار بازیگری شده است. «تام جونز» (۱۹۶۳)، «متصدی لباس» (۱۹۸۳)، «زیر کوه آتشفشان» (۱۹۸۴) و «ارین براکوویچ» (۲۰۰۰) دیگر فیلم‌هایی هستند که برای او نامزدی اسکار به ارمغان آورد.

«فینی» همچنین برای بازی در نقش «وینستن چرچیل» در فیلم تلویزیونی «توفان فزاینده» در ۲۰۰۲ چند جایزه از جمله ‌امی برد. او در ۱۹۸۰ از دریافت نشان فرمانده امپراتوری بریتانیا (CBE) و ۲۰ سال بعد از دریافت نشان شوالیه امتناع کرد. 

برونو گانتس (۲۲ مارس ۱۹۴۱- ۱۶ فوریه ۲۰۱۹)

«برونو گانتس» بازیگر سرشناس سوئیسی که بازی در نقش هیتلر و همچنین آثاری از «تئو آنجلوپولوس» و «ویم وندرس»را در کانامه داشت، اوایل سال ۲۰۱۹ میلادی در سن ۷۷ سالگی درگذشت. او در سال ۲۰۰۴ برای بازی در نقش هیتلر دیکتاتور آلمانی در فیلم «سقوط» ساخته «الیور هرشبیگل» به شهرت بین‌المللی دست یافت و در فیلم‌های مهمی چون «نوسفراتو، خون‌آشام» به کارگردانی «ورنر هرتزوگ»، «زیر آسمان برلین» ساخته «ویم وندرس» و «ابدیت و یک روز» از «تئو آنجلوپولوس» نیز به ایفای نقش پرداخته است.

آنیس واردا (۳۰ می ۱۹۲۸ - ۲۹ مارس ۲۰۱۹)

«آنیس واردا» کارگردان یونانی‌- فرانسوی که از او به عنوان مادر موج نوی سینمای فرانسه یاد می‌شود، یکی از مهم‌ترین چهره‌های سینمای جهان بود که امسال در۹۰ سالگی درگذشت.

این فیلمساز، عکاس و هنرمند که با فیلم‌هایش چون «نقطه کوتاه»، «کلئو از ۵ تا ۷» و «شادی» نقش تعیین‌کننده‌ای در تعریف موج نوی سینمای فرانسه داشت، در سال ۲۰۱۸ فیلم «چهره‌ها مکان‌ها» را کارگردانی کرد و این اثر توانست به جمع نامزدهای نهایی شاخه بهترین اثر مستند بلند اسکار راه یابد تا این فیلمساز فرانسوی رکورددار کهن‌سال‌ترین نامزد اسکار در شاخه‌های رقابتی را به نام خود ثبت کند.

«واردا» در سال ۱۹۵۵ اولین فیلمش را با نام «نقطه کوتاه» ساخت و «سواحل آنیس» نیز دیگر ساخته اوست که جایزه بهترین اثر مستند جوایز سزار را کسب کرد، او در سال ۲۰۱۱ به‌جهت خدماتش در عرصه فرهنگ و هنر فرانسه، به مقام لژیون دونور رسید.

او همچنین در سال ۱۹۹۲ نامزد نخل طلای کن بود، در سال ۱۹۸۵ شیر طلای ونیز را برد و در سال ۱۹۶۵ خرس نقره‌ای جشنواره برلین و در سال ۲۰۱۵ نخل افتخاری کن را به‌دست آورد. مستند «واردا به روایت آنیس» آخرین ساخته او بود که در جشنواره برلین ۲۰۱۹ رونمایی شود و خودش ساخت این فیلم را نوعی وداع با تماشاگران توصیف کرده بود.

جان سینگلتون (۶ ژانویه ۱۹۶۸ - ۲۸ آوریل ۲۰۱۹)

«جان سیگلتون» سینماگر آمریکایی که به عنوان اولین سیاه پوست و همچنین جوان‌ترین چهره نامزد اسکار کارگردانی در تاریخ جوایز سینمایی اسکار شناخته می‌شد، در سن ۵۱ سالگی بر اثر بروز سکته درگذشت. فیلم «پسران در محله» که نگاهی به زندگی جوانان سیاه پوست در جوامع درگیر خشونت و مصرف مواد مخدر است، نامزدی جایزه اسکار بهترین کارگردانی و بهترین فیلمنامه‌اصلی را برای او به ارمغان آورد تا «سینگلتون» دو رکورد را نیز به نام خود ثبت کند: اولین کارگردان سیاه پوست نامزد اسکار کارگردانی و جوان‌ترین نامزد اسکار کارگردانی با ۲۴ سال.

پیتر میهو (۱۹ می ۱۹۴۴ - ۳۰ آوریل ۲۰۱۹) 

«پیتر میهو» برای بازی در نقش «چوباکا» در فیلم‌های «جنگ ستارگان» (۱۹۷۷)، «امپراطور ضربه می‌زند» (۱۹۸۰)، «بازگشت جدای» (۱۹۸۳)، «انتقام سیت» (۲۰۰۵) و «نیرو برمی‌خیزد» (۲۰۱۵) برای طرفداران این مجموعه فیلم‌های «جنگ ستارگان» شناخته می‌شد. او در سال ۱۹۷۷ و زمانی که مشغول کار به عنوان دستیار پرستار در یک بیمارستان بود توسط «جورج لوکاس» کشف شد و کار خود را به عنوان بازیگر نقش «چوباکا» در این مجموعه فیلم آغاز کرد. وی پس از بازی در اولین فیلم از مجموعه «جنگ ستارگان» دوباره به کار خود در بیمارستان بازگشت و تا زمان اکران فیلم «بازگشت جدای» (۱۹۸۳) آن را رها نکرد و به چهره‌های محبوب نزد طرفداران این  فیلم تبدیل شده بود.

کارمن کاریدی (۲۳ ژانویه ۱۹۳۴ - ۲۸ می ۲۰۱۹)

«کارمن کاریدی» بازیگر قسمت دوم و سوم از سه گانه «پدرخوانده» و اولین اخراجی آکادمی اسکار بود که امسال در سن ۸۵ سالگی چشم از جهان فرو بست. او در «پدرخوانده ۲» به کارگردانی «فرانسیس فورد کاپولا» در نقش «کارمین روزاتو» و در قسمت سوم نیز در نقش «آلبرت ولپ» بازی کرده بود و در طول شش دهه فعالیت هنری خود در در تئاتر برادوی، تلویزیون و سینما حضور پررنگی داشت و در آثار زیادی نقش‌آفرینی کرد. «کاریدی» در سال ۲۰۰۴ به سبب اشتراک‌گذاری فیلم‌ها از عضویت در آکادمی علوم و هنرهای سینمایی اسکار اخراج شد و متهم به پرداخت ۳۰۰ هزار دلار غرامت به دو استودیو فیلمسازی شد. او همچنین سابقه بازی در فیلم «شاهزاده شهر» ساخته «سیدنی لومت»، «قمار باز» ساخته «کرال رایز»، کمدی «مانی پیت» و «باگزی» از «بری لوینستون» را نیز در کارنامه دارد. 

فرانکو زفیرلی (۱۲ فوریه ۱۹۲۳ - ۱۵ ژوئن ۲۰۱۹)

«فرانکو زفیرلی»، کارگردان نامزد اسکار فیلم «رومئو و ژولیت» که بیشتر برای اقتباس از آثار «شکسپیر» شناخته می‌شد  نیز یکی دیگر از چهره‌های سینمایی بود در سن ۹۶ سالگی درگذشت. این کارگردان ایتالیایی به سبب طراحی‌های صحنه چشمگیر در اُپرا و سینما، سبک خاص کارگردانی و ساخت فیلم‌های اُپرایی، مذهبی و حماسی و پرداختن به داستان‌های عاشقانه‌های «شکسپیر» به شهرت رسیده بود. فیلم «رومئو و ژولیت» که با بازی «لئونارد وایتنیگ» و «اولیویا هاسی» بازیگران ناشناخته آن زمان همراه بود علاوه بر نامزدی در شاخه بهترین فیلم و کارگردانی، موفق به کسب اسکار بهترین فیلمبرداری و طراحی صحنه شد. 

«زفیرلی» یک سال پیش از آن یعنی در سال ۱۹۶۷، اقتباسی دیگر از آثار «شکسپیر» با نام «رام کردن زن سرکش» را به سینما آورده بود که «الیزابت تیلور» و «ریچارد برتون» در اوج دوران حرفه‌ای خود در آن نقش‌آفرینی کردند. او در سال ۱۹۹۰ میلادی نیز فیلم «هملت» را با بازی «مل گیبسون» ساخت که در آن زمان به عنوان ستاره فیلم‌های اکشن شناخته می‌شد.

«برادر خورشید، خواهر ماه» (۱۹۷۲)، «عیسی ناصری» (۱۹۷۷)، «قهرمان» (۱۹۷۹)، «عشق بی‌پایان» (۱۹۸۱)، «دلقک» (۱۹۸۲)، «اُتللو» (۱۹۸۶)، «توسکانینی جوان» (۱۹۸۸)، «گنجشک» ۱۹۹۳)، «جین ایر» (۱۹۹۶)، «چای با موسولینی» (۱۹۹۹) و «کالاس جاودان» (۲۰۰۲) از جمله مهم‌ترین آثار سینمایی «فرانکو زفیرلی» هستند.

دی.ای. پنی‌بیکر (۱۵ جولای ۱۹۲۵ - اول اوت ۲۰۱۹)

«دی.ای. پنی‌بیکر» از مهم‌ترین مستندسازان معاصر سینما بود که برای ساخت مجموعه‌ای از مستندهای مهم و تاثیرگذار به شهرت جهانی رسیده بود. او در سن ۹۴ سالگی و به دلیل کهولت سن درگذشت. ساخت مستندهای کلاسیک «به عقب نگاه نکن» (۱۹۶۷)، «مونتری پاپ» (۱۹۶۸)، «اتاق جنگ» (۱۹۹۳) و «الن استریچ در کتابخانه» (۲۰۰۲) از «پنی‌بیکر» چهره‌ای تاثیرگذار و جریان‌ساز در عالم سینمای مستند ساخته است. 

این مستندساز که در سال ۲۰۱۳ موفق به دریافت جایزه اسکار افتخاری شده است با همسرش «کریس هاگیدس» که بیشتر آثارش را در چند دهه اخیر با همکاری او ساخته است در سال ۱۹۹۴ برای ساخت مستند «اتاق جنگ» نامزد جایزه اسکار بهترین اثر مستند شد و مستند «الن استریچ در کتابخانه» نیز در سال ۲۰۰۴ برای بهترین کارگردانی در جوایز امی نامزد کسب جایزه شد. «دی.ای پنی‌بیکر» در سال ۲۰۰۵  میلادی با دریافت جایزه یک عمر دستاورد سینمایی از انجمن بین‌المللی مستند مورد تقدیر قرار گرفت. 

پیتر فوندا (۲۳ فوریه ۱۹۴۰ - ۱۶ اوت ۲۰۱۹) 

«پیتر فوندا» بازیگر، فیلمنامه‌نویس و تهیه‌کننده فیلم نامزد اسکار «ایزی رایدر» و فرزند «هنری فوندا» بود که در سن ۷۹ سالگی بر اثر بیماری از دنیا رفت. او علاوه بر بازی در فیلم معروف جاده‌ای «ایزی رایدر»، نویسندگی مشترک و تهیه‌کنندگی آن را نیز برعهده داشت. «پیتر فوندا» در ابتدا برای نگارش فیلمنامه «ایزی رایدر» نامزد جایزه اسکار شد و پس از آن برای نقش آفرینی در فیلم «طلای اولی» در سال ۱۹۹۷ در نقش یک سرباز جنگ ویتنام در شاخه بازیگری نیز نامزد کسب جایزه اسکار شد.

گرچه او در دوران فعالیت هنری خود هرگز به موفقیت پدر و خواهرش (هنری فوندا و جین فوندا) دست نیافت اما تاثیر فیلم «ایزی رایدر» که اخیرا پنجاهمین سالگرد ساخت آن جشن گرفته شد او را به چهره‌ای ماندگار در فرهنگ عامه آمریکا تبدیل کرد. «ایزی رایدر» در فهرست ۱۰۰ فیلم برتر موسسه فیلم آمریکا قرار گرفته و در سال ۱۹۹۸ نیز به سبب اهمیت فرهنگی، تاریخی و زیبایی‌شناختی در فهرست آثار ملی آمریکا به ثبت رسید. 

رابرت فورستر (۱۳ جولای ۱۹۴۱ - ۱۱ اکتبر ۲۰۱۹)

«رابرت فورستر» ستاره کهنه‌کار هالیوود در سینما برای بازی در فیلم «جکی براون»، ساخته کوئنتین تارانتینو، مشهور بود و در تلویزیون با سریال محبوب «توئین پیکس» شناخته می‌شد. او در ۷۸ سالگی درلس آنجلس دیده از جهان فروبست. او در سال‌های اخیر در سریال «برکینگ بد» و دنباله سینمایی آن یعنی فیلم «ال کامینو» نیز بازی کرد.

رابرت اوانز (۲۹ ژوئن ۱۹۳۰ - ۲۶ اکتبر ۲۰۱۹)

«رابرت اوانز» از مدیران‌ استودیوی پارامونت، تهیه‌کننده اثاری چون «محله چینی‌ها» و «گاوچران شهری» از تاثیرگذارترین چهره‌های تاریخ هالیوود بود که در سن ۸۹ سالگی درگذشت.  «ماراتن من»، «یکشنبه سیاه»، «شبح»، «داستان عشق» و «سرپیکو» از دیگر فیلم‌های مهمی است که او تهیه‌کننده آنها بوده است. او به عنوان یکی از مهم‌ترین چهره‌های سینمای دهه ۹۰ آمریکا نقش مهمی در شکل‌گیری و ساخت فیلم معروف «پدرخوانده» در جایگاه رئیس کمپانی پارامونت داشت. 

 

دنی آیلو (۲۰ ژوئن ۱۹۳۳ - ۱۲ دسامبر ۲۰۱۹)

«دنی آیلو» بازیگر نامزد اسکار فیلم‌ «کار درست را انجام‌ بده» بود که در روزهای پایانی سال ۲۰۱۹ میلادی در سن ۸۶سالگی درگذشت. او از میانه‌های دهه ۱۹۷۰ میلادی کار خود را آغاز کرد و همواره حضور مستمری در سینما و تئاتر داشت و در طول دوران حرفه‌ای کار خود در نقش‌های متنوعی از پلیس تا تبهکار، مقابل دوربین کارگردانان نامداری رفت. 

بازی در فیلم «در آپاچی: برانکس» (۱۹۸۱) در کنار «پل نیومن» نقطه عطفی در کارنامه هنری آیلو بود و او بعد از آن در دهه‌های ۸۰ و ۹۰ میلادی در چندین فیلم دیگر بازی کرد. «آیلو» در مینی‌سریال «آخرین دون» که بر اساس کتاب «ماریو پوزو»، نویسنده «پدرخوانده» ساخته شده بود نیز بازی کرد.  از دیگر فیلم‌های مهم با بازی «دنی آیلو» می‌توان به «روزی روزگاری در آمریکا» به کارگردانی «سرجیو لئونه»، «پدرخوانده: قسمت دوم» از «فرانسیس فورد کاپولا»، و «رز ارغوانی قاهره»، «روزگار رادیو» و «برادوی دنی‌ رز» از ساخته‌های «وودی آلن»، «نردبان یعقوب» به کارگردانی آدریان لینو» و «لئون: حرفه‌ای» به کارگرانی «لوک بسون» اشاره کرد. 

آنا کارینا (۲۲ سپتامبر ۱۹۴۰ - ۱۴ دسامبر ۲۰۱۹) 

«آنا کارینا» دومین چهره مهم موج نوی سینمای فرانسه پس از «آنیس واردا» بود که امسال درگذشت. او بیشتر برای بازی در فیلم‌های «سرباز کوچک»، «گذران زندگی»، «دسته جدا افتاده‌ها»، «پیر خله» و «آلفاویل» از ساخته‌های «ژان لوک گدار» کارگردان بزرگ فرانسوی در دهه ۱۹۶۰ میلادی شناخته شده است،‌ برای بازی در فیلم «زن زن است» دیگر ساخته «گدار» موفق به کسب جایزه خرس نقره‌ای بهترین بازیگر جشنواره برلین در سال ۱۹۶۱ شد. «کارینا»سابقه همکاری با دیگر فیلمسازان مطرح از جمله «آنیس واردا»، «ژاک ریوت» و «لوکینو ویسکونتی» را نیز در کارنامه دارد. 

۲۷ آذر ۹۸ ، ۱۱:۲۰ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
مجید غلامرضایی

بهترین نقش آفرینی های سینمایی سال 2019 را بشناسید

بیش از نیمی از سال گذشته و همانطور که انتظار می‌رفت نقش‌آفرینی‌های خارق‌العاده‌ای داشته‌ایم که می‌توانیم در مورد آن‌ها صحبت کنیم. بسیاری از این بازی‌ها مربوط به فیلم‌های مستقل و هنری بوده، اما برخی فیلم‌های بزرگ نیز وجود دارند که ارزش صحبت کردن از آن‌ها در این زمینه را دارا هستند.

به گزارش مووی مگ به نقل از برترین ها، برخی از این نقش‌آفرینی‌ها ممکن است در مراسم اهدای جوایز سینمایی در پایان سال در خاطر داوران باقی مانده باشند و شوربختانه برخی نیز فراموش خواهند شد. با این وجود این نقش‌آفرینی‌ها دستکم ارزش صحبت کردن را دارند. در ادامه قصد داریم شما را با بهترین نقش‌آفرینی‌های سال ۲۰۱۹ تاکنون در دنیای سینما آشنا کنیم.

۱۰. ماتیاس اسخونارتس - «موستانگ»

«اگر می‌خواهی اسبت را کنترل کنی، باید اول خودت را کنترل نمایی». یکی از بهترین فیلم‌های جشنواره ساندنس، «موستانگ» (The Mustang) یک فیلم پویا و زیبا و اولین تجربه کارگردانی لور ده کلرمون-تونر در مورد رابطه نزدیک بین یک زندانی سرسخت و یک اسب وحشی است. این فیلم ماهیتی بسیار قابل پیش بینی دارد و شاید با فیلم «سوارکار» (The Rider) که سال قبل منتشر شد در جایگاه پایین‌تری قرار دارد، اما چیزی که این اثر را متمایز می‌سازد تصویرسازی صادقانه از رابطه‌ای که گفته شد و پردازش شخصیت‌هاست. ماتیاس اسخونارتس، بازیگر بلژیکی فیلم از سال ۲۰۱۱ و با فیلم «سرسخت» (Bullhead) درخشش خود را آغاز کرد و در این فیلم نیز بار دیگر بازی خارق‌العاده‌ای از خود ارائه داده است.

اسخونارتس در این فیلم نقش یک زندانی در نوادا را بازی می‌کند که محل زندگی او در مجاورت بیابان و کوهستان‌های منطقه قرار دارد. او برای دوره بازپروری‌اش به مزرعه‌ای فرستاده شده که در آن زندانیان به آموزش موستانگ‌های وحشی مشغول می‌شوند. این فیلم از آن فیلم‌های پر از دیالوگ نیست و داستان پیچیده‌ای نیز ندارد، اما بن‌مایه شاعرانه آن به اندازه کافی هیجان انگیز و جذاب است و البته بازی کاملاً متعهدانه اسخونارتس نیز قدرت داستان را دوچندان می‌کند. حتی وقتی که شخصیت او ساکت و مودب است نیز می‌توان انرژی منفی موجود در حرکات او را که از فاجعه خبر می‌دهد درک کرد. این سبک بازی همواره یکی از نقاط قوت اسخونارتس بوده است. او می‌تواند نقش یک مرد حساس را بازی کند و همزمان شخصیتی شرور باشد.

۹. الیویا وایلد - «ویجیلانته»

الیویا وایلد یکی از آن بازیگرانی است که لیاقت بسیار بیشتر از آنچه که بدست آورده دارد. او هرازگاهی نقش مهمی در فیلم‌های مستقل بازی می‌کند و کارنامه هنری قابل توجهی نیز دارد، اما نقش‌هایش عمدتاً مورد بی‌مهری قرار می‌گیرند. امسال، اما به لطف تحسین منتقدان، وایلد به خاطر اولین تجربه کارگردانی خود در فیلم کمدی «خرخوان» (Booksmart) مورد توجه قرار گرفته، اما همه بازی خارق‌العاده‌اش در فیلم «ویجیلانته» (A Vigilante) را نادیده گرفته‌اند. از عنوان فیلم شاید چنین بربیاید که باید انتظار چیزی شبیه «تله مرگ» (Death Wish) را داشته باشید، اما «ویجیلانته» فیلم متفاوتی است که ممکن است برخی را ناامید سازد، زیرا آن فیلم انتقامی که به نظر می‌رسد نیست.

تُن و گام بندی فیلم نیز مناسب همه نبوده و به خاطر ماجرای داستان، تماشای آن ممکن است دردناک باشد. الیویا وایلد در این فیلم نقش زنی را بازی می‌کند که از لحاظ جسمی و روحی تحت شکنجه قرار می‌گیرد. او یک گرگ تنهاست که به زنان قربانی تجاوز کمک کرده که با زور از دست شکنجه‌گران خود فرار کرده و در مقابل نیز هیچ چیز عایدش نمی‌شود. بازی وایلد در این نقش بسیار تاثیرگذار است. شخصیت او همواره با حملات وحشت مواجه شده و وایلد نیز به شکلی حیرت انگیز بین احساسات شخصیت خود تعادل برقرار می‌کند.

۸. مدس میکلسن - «شمالگان»

جو پنا با کانالی مختص موسیقی و فیلم کوتاه در یوتیوب برای خود نامی دست و پا کرد. او همچنین آگهی‌های تبلیغاتی کوتاهی نیز ساخته و برای اولین فیلم بلند خود نیز بهترین بازیگر ممکن را انتخاب کرد. فیلم‌هایی که در مورد نجات از شرایط سخت هستند می‌توانند بهترین عرصه برای بازیگران به منظور نمایش دادن استعداد‌های خود باشند، کاری که پیش از این توسط تام هنکس، جیمز فرانکو، لیام نیسن، رابرت ردفورد و بسیاری دیگر انجام شده است.

اکنون مدس میکلسن این فرصت را یافته که تمام بار فیلم «شمالگان» (Arctic) را روی شانه‌های خود با کاریزمایی دوست داشتنی به دوش بکشد و تنش بی‌محابای ناشی از رنج، عذاب و درماندگی شخصیتش را به تصویر بکشد. کسانی که به دنبال یک روایت توصیفی هستند هیچ فلش‌بک به زندگی گذشته، عکس‌های خانوادگی یا مونولوگ خاصی در مورد عواقب سقوط هواپیمایی که میکلسن قربانی آن است نخواهند دید، اما تغییرات چهره میکلسن بسیار بهتر و رساتر از هر مونولوگی سخن می‌گوید. او امیدش را از دست می‌دهد، آن را باز می‌یابد و تمام توانش را به کار می‌گیرد. فیلم «شمالگان» مولفه‌های تاثیرگذار دیگری مانند فیلمبرداری و فضای فیلم را نیز دارد، اما چیزی که این فیلم را به یادماندنی می‎‌سازد بدون شک بازی کنترلی میکلسن است.

۷. ایزابلا هوپرت - «گرتا»

شاید فیلم بزرگی نباشد، اما «گرتا» (Greta) برای علاقمندان به فیلم‌های تریلر تعقیبی دهه ۹۰ هیجان‌انگیز خواهد بود. این فیلم خیلی به مکان‌های غیرقابل پیش بینی نمی‌رود و در برخی صحنه‌ها نیز چندان راضی کننده نیست، اما در کل می‌توان آن را فیلمی جذاب دانست. دلیل عمده جذابیت این فیلم بازی تحسین برانگیز ایزابل هوپرت، بازیگر افسانه‌ای فرانسوی است که به گفته خودش تاکنون نقش یک سایکوپات را بازی نکرده بود.

در سکانسی که گرتا سرنگی مرگبار را در گردن مردی که تسلیم شیطان شده فرو می‌کند، هوپرت اولین کاری که به ذهنش خطور می‌کند را به صورت فی‌البداهه انجام می‌دهد: رقصیدن. همین حرکات هستند که باعث شده بازی او غیرقابل پیش‌بینی و بسیار لذت بخش باشد. جای تعجب ندارد که استودیو سازنده تصمیم گرفت سکانس رستوران را به عنوان اولین کلیپ تبلیغاتی فیلم منتشر سازد.

۶. الیزابت ماس - «بوی او»

تماشای این فیلم برای همه آسان نیست و شاید برای برخی خسته کننده باشد. مهم نیست در پایان چه فکری در مورد این فیلم می‌کنید، اما همه در مورد یک موضوع با هم توافق خواهند داشت: درخشش الیزابت ماس در فیلم. در سه بخش اول فیلم شاید به این نتیجه برسید با شخصیت‌هایی روبرو هستید که هیچ ایده‌ای نسبت به آن‌ها ندارید. این موضوع ارتباط برقرار کردن با فیلم و داستان را دشوار می‌سازد.

اما بازی ماس چنان قدرتی دارد که نمی‌توانید چشمتان را از او بردارید و بازی طبیعی و تاثیرگذارش توجه شما را به خود جلب می‌کند. بازی ماس در این فیلم قابل توجه بوده و یکی از آن نقش‌آفرینی‌هایی است که تاکنون از او ندیده‌ایم. بازی او در فیلم «ما» (Us) را نیز نباید نادیده گرفت که در مدت کوتاه حضورش در داستان توجه همه را به خود جلب می‌کند.

۵. آنر سوینتن برن - «یادگاری»

فیلم «یادگاری» (The Souvenir) به کارگردانی جوانا هاگ یک فیلم رویایی و جاه‌طلبانه است که فرصتی را برای درخشش در اختیار آنر سوینتن برن قرار می‌دهد. داستان فیلم در اوایل دهه ۸۰ روایت شده و برن نقش یک دانشجوی جوان فیلمسازی به نام جولی را بازی می‌کند که شیفته مردی می‌شود که از لحاظ شخصیتی کاملاً متفاوت از اوست و در حالی که او خبر ندارد در واقع یک معتاد به هروئین است.

برن دختر تیلدا سوینتن است که در این فیلم نقش مادر متمول آنر را بازی می‌کند. این فیلم اولین بازی سوینتن کوچک در نقش اول داستان است که می‌توان آن را بهترین نقش‌آفرینی او نیز دانست. زیبایی بازی او در لحظه‌های سکوت و بدون دیالوگش نهفته است و شخصیت خود در داستان را با مهارت و به روشی صادقانه و قابل باور خلق می‌کند. فیلم اجازه می‌دهد که اتفاقات ماجرا با برداشت‌های بلند پیش بروند تا زمانی که مخاطب همراه با جولی نفس می‌کشد و برن نیز به خوبی عناصر احساسی حیاتی شخصیتش را پیدا می‌کند. جولی آسیب‌پذیری‌های خاص خودش را داشته و از عدم اطمینان رنج می‌برد و برن نیز به خوبی و تماماً این جنبه‎‌های شخصیت خود را درک کرده است. قسمت دوم این فیلم نیز در راه است و بار دیگر می‌توانیم شاهد یک بازی خیره کننده دیگر از برن باشیم.

۴. لوپیتا نیونگو - «ما»

«ما» (Us) به عنوان یکی از محبوب‌ترین و مورد انتظارترین فیلم‌های امسال بار دیگر مهارت‌های کارگردانی و داسان پردازی جوردن پیل و قدرت او در خلق فضای دلهره آور را به تصویر کشید. او بار دیگر بخش زیادی از داستان شخصیت‌هایش را خودش می‌نویسد. اگر چه همه بازیگران فیلم بازی‌های قابل توجهی از خود ارائه می‌دهند، اما این لوپیتا نیونگو است که فیلم را می‌دزدد و ما را به یاد بازی‌های خارق‌العاده تاریخ سینما در نقش دو شخصیت متفاوت با استفاده از یک بازیگر می‌اندازد.

بازی نیونگو در این فیلم را باید یک کلاس بازیگری مجانی دانست که نباید از دست داد. او در این فیلم بیش از هر چیز دیگری با چشمانش بازی می‌کند و چه چشم‌های حیرت انگیزی. او در این فیلم نقش یک مادر ظاهراً ساده و معمولی به نام آدلاید و همزاد شیطان صفتش، رِد، را بازی می‌کند. او هر دو نقش خود را به خوبی ایفا می‌کند که می‌توان آن را بهترین نقش‌آفرینی این بازیگر بااستعداد تاکنون دانست که به خوبی توانسته انرژی، غم و ترس را به شخصیت خود در فیلم بیاورد. او در هر صحنه‌ای که بازی می‌کند و در قالب هر شخصیتی که هست، فیلم را از آنِ خود می‌سازد.

۳. جولین مور - «گلوریا بل»

وقتی که به سراغ بازسازی یک فیلم می‌روید و می‌خواهید به شکل برداشت به برداشت آن را بازسازی کرده و به یک فیلم بزرگ تبدیل کنید، ساخت فیلمی به تاثیرگذاری فیلم اول نه تنها دشوار است بلکه برای شخصیت نقش اول داستان نیز بسیار سخت است که آن شخصیت را طوری بازی کند که تازگی داشته باشد. اما جولین مور در فیلم «گلوریا بل» (Gloria Bell) دقیقاً همین کار را کرده است.

این بازسازی به خوبی فیلم اصلی با عنوان «گلوریا» به کارگردانی سباستین للیو و بازی پائولینا گارسیا بود و بخش قابل توجهی از موفقیت فیلم مرهون بازی خارق‌العاده جولین مور است. او در نقش اول داستان چنان آسیب‌پذیر، دوست داشتنی و همزمان قدرتمند است که هیچگاه از تماشای شخصیت او خسته نمی‌شوید. در واقع هر بار انتظار بیشتر و بیشتری از او دارید. بدون شک اگر این فیلم اوایل سال میلادی کنونی منتشر نمی‌شد، جولین مور شانس بیشتری برای مورد تحسین قرار گرفتن توسط منتقدان داشته و شانس بیشتری در فصل جوایز سینمایی نیز داشت.

۲. تارون اگرتون و جیمی بل - «راکت‌من»

بعد از فیلم موفق «راپسودی بوهمیایی» (Bohemian Rhapsody)، باید خوشحال باشیم که فیلم «راکت‌من» (Rocketman) نیز عدالت را در حق شخصیت، میراث و موسیقی التون جان انجام داد. این فیلم از جنبه تاریک زندگی این موسیقیدان دور نمی‌شود و گاهی اوقات ریسک‌هایی نیز انجام می‌دهد. تبدیل فیلم به یک جعبه موسیقی نیز ایده جالبی بوده، اما برای اینکه همه چیز خوب باشد به بازیگر مناسب نیاز دارید و تارون اگرتون نیز همان بازیگر مناسب برای این نقش است.

او انرژی و جذابیت خاصی به نقش خود می‌دهد که در سکانس‌های پرجنب و جوش فیلم شاد و فریبنده و در سکانس‌های دراماتیک شکننده قلب‌هاست. از همه مهم‌تر اینکه او خود تمام آهنگ‌های موجود در فیلم را خوانده و وقتی نتیجه را می‌بینید متوجه می‌شوید که چنین استراتژی بسیار موثر و مهم است. او از اعماق قلبش آواز می‌خواند و آهنگش را حس می‌کند، چیزی که معنای آن‌ها در داستان است. وقتی از اگرتون صحبت می‌کنیم نباید جیمی بل را فراموش کنیم. جنبه دوستی و مشارکت خلاقانه بین شخصیت برنی تاوپین و التون جان به احتمال فراوان بهترین بخش از فیلم است و بل نیز به همان خوبی تارون در نقش برنی فرو رفته است.

۱. آنتونیو باندراس - «درد و شکوه»

سال ۲۰۱۹ پدرو آلمودوار با یک فیلم بسیار شخصی و هوشمندانه به نام «درد و شکوه» (Pain and Glory) بازگشت. این فیلم که هوشمندانه نوشته شده و از لحاظ فضای داستانی بسیار قوی ساخته شده در مورد پیری، مرگ، اضطراب، افسردگی، اعتیاد، فیلمسازی، کودکی، مادر بودن، افتخار و از همه بیشتر، درد است. این فیلم که به تاثیرگذارترین شکل ممکن با افشاگری‌های غافلگیر کننده، لحظات احساسی و حتی سکانس‌های زیبای انیمیشن ساخته شده نشان می‌دهد که آلمودوار هنوز هم یکی از بهترین کارگردانان جهان است. گاهی اوقات گفته می‌شود که یک بازیگر برای ایفای یک نقش خاص به دنیا آمده و این موضوع کاملاً در مورد آنتونیو باندراس در این فیلم صدق می‌کند.

او در این فیلم نقش سالوادور مالو را بازی می‌کند، یک فیلمسازی کهنه کار اسپانیایی که از درد عضلانی، درد مفاصل، وزوز گوش، اعتیاد و بسیاری مشکلات دیگر رنج می‌برد. باندراس همکاری‌های متعددی با آلمودوار داشته، اما به سختی می‌توان نقشی را پیدا کرد که چنین عمیق و غنی نوشته شده و او با مهارت تمام به شکل کامل آن را به تصویر بکشد. در بازی باندراس می‌توان ریزترین و جزئی‌ترین نمود‌های درد و رنج فیزیکی و روانی شخصیت اصلی داستان را دید و حس کرد. 

۲۰ مرداد ۹۸ ، ۱۵:۵۷ ۰ نظر موافقین ۲ مخالفین ۰
مجید غلامرضایی