این سریال کوتاه بر روی فاجعه نیروگاه هسته‌ای چرنوبیل که در آوریل ۱۹۸۶ در اوکراین (شوروی) رخ داد متمرکز است و آشکار می‌سازد که چرا و چگونه این حادثه رخ داد و به پنهانکاری شوروی اشاره می‌کند
شخصیت های واقعی فاجعه چرنوبیل که بودند؟
چرنوبیل، ماجرای واقعی یکی از فجایع انسانی در تاریخ و شجاعت زنان و مردانی که خود را قربانی کردند تا اروپا را از فاجعه نجات دهند را روایت می‌کند. این سریال کوتاه بر روی فاجعه نیروگاه هسته‌ای چرنوبیل که در آوریل ۱۹۸۶ در اوکراین (شوروی) رخ داد متمرکز است و آشکار می‌سازد که چرا و چگونه این حادثه رخ داد و به پنهانکاری شوروی اشاره می‌کند.
سوتلانا الکسیویچ،نویسندهٔ بلاروسی برندهٔ جایزه نوبل برای کتاب صداهایی از چرنوبیل گفت: این سریال کوتاه براساس خاطرات مردم محلی پریپیات ساخته شده‌است.
این سریال به بررسی برخی از روایات ناشناخته یا کمتر مورد توجه قرار گرفتهٔ این فاجعه می‌پردازد. از جمله تلاش‌های الکسی آناننکو، والری بیسپالوف و بوریس بارانوف که در قسمت‌های ۲ و ۳ به آنان می‌پردازد. سه مرد که داوطلب می‌شوند به منظور قطع آب، که آن آب می‌توانست وارد هسته شود و انفجار دیگری را رقم زند، وارد زیرزمین نیروگاه شوند. این کار برای جلوگیری از انفجار حرارتی باید انجام می‌گرفت. گزارش‌های رسمی بعدها به این نتیجه رسیدند که اگر این کار انجام نمی‌شد، انفجار حرارتی قطعاً اتفاق می‌افتاد و می‌توانست صدها کیلومتر مربع از فضای غیر مسکونی و مسکونی را در بربگیرد و آلوده کند. در پایان قسمت ۵ ذکر شد که برخلاف تصور عموم و برخی رسانه‌ها، هر سه داوطلب از هرگونه تأثیر منفی مواد رادیو اکتیویته جان سالم به در برده و زنده ماندند.
جرد هریس در نقش والری لگاسوف، دانشمند
والری لگاسوف جانشین رئیس موسسه انرژی اتمی Kurchatov بود و عضوی از تیم مسئول آزمایشات حادثه چرنوبیل نیز بود. زمانیکه بالا دستی های او سعی کردند دلیل این حادثه را مخفی نگه دارند لگاسوو سعی کرد نسبت به آنچه که واقعا اتفاق افتاده صادق و راستگو باشد.
این حادثه از تظر احساسی و حرفه ای تاثیر خیلی زیادی بر روی او گذاشت و روز قبل از اینکه نتایج تحقیقات اعلام شود به زندگی خود پایان داد.
بوریس یلتسین ؟؟؟ هشت سال بعد از مرگ لگاسوف به خاطر تلاش هایش در بیان حقایق حادثه چرنوبیل عنوان قهرمان فدراسیون روسیه را به او اهدا کرد.
جرد هریس در نقش والری لگاسوف
جسی باکلی در نقش لودمیلا ایگناتنکو همسر واسیلی
لودمیلا همسر واسیلی ایگناتنکو مامور آتشنشانی دو هفته تمام شاهد مرگ همسرش در اثر دردهای وحشتناک بود. او در ان زمان باردار بود و نسبت به هشدارهای بیمارستان مبنی بر دور ماندن از همسر بی توجه اود. به همین دلیل فرزندش که دچار مشکلات شدید کبدی و قلب بود چند ماه بعد از تولد فوت کرد.
برخی باور دارند که لودمیلا هنوز در اکراین زندگی می کند.
جسی باکلی در نقش لودمیلا ایگناتنکو همسر واسیلی
استلان اسکارشگورد در نقش بوریس شربینا، معاون رئیس شورای وزیران
شربینا در سال 1976 عضو کمیته مرکزی حزب کمونیست اتحاد جماهیر شوروی شد و تا زمان مرگش این موقعیت را حفظ کرد.
او در سال 1984 معاون رئیس کنسول وزیران شد و همچنین مسئول رسیدگی به مشکلات حادثه پرنوبیل در سال 1986 شد و در نقش سرپرست مدیریت بحران فعالیت داشت.
استلان در سال 1990 با انتخاب بوریس یلتسین برای ریاست ارشد هیئت حاکمه اتحاد جماهیر شوروی مخالفت کرد و او را مردی با ویژگی های اخلاقی پست می دانست.
اما این انتخاب راه را برای تاریک ترین دوره تاریخی مهیا کرد و درنهایت یلتسین بعدها به عنوان اولین رئیس جمهور روسیه مستقل انتخاب شد.
شربینا سال 1990 در سن 70 سالگی در مسکو درگذشت.
استلان اسکارشگورد در نقش بوریس شربینا
سم تروتان در نقش الکساندر اکیموف، سرپرست شیفت شب
الکساندر اکیموف در زمان حادثه سرپرست شیفت شب بود. او وقتی اولین خبرها مبنی بر برخی اشتباهات را دریافت کرد آنها را باور نکرد. او حتی چندین ساعت بر اطلاعات غلط مقامات ارشد خود اتکا کرد- یک اشتباه وحشتناک که هیچ وقت نتوانست فراموش کند.
وقتی او بالاخره متوجه بد بودن موقعیت شد، در کار خود باقی ماند تا جایی که در توان دارد در کمتر شدن شدت فاجعه کمکی کند. السکاندر اولین نفری بود که به محض تعطیل شدن راکتور اعلام موقعیت اورژانسی داد، اما خرابی ها قبل از ان شروع شده بود. این راکتور منفجر شد و به میزان خیلی بالایی رادیواکتیو آزاد کرد.
حتی بعد از خالی کردن محل الکساندر اکیموف همچنان در منطقه ماند. او از همکارانش خواست با کمک پمپ های آب راکتور را خاموش کنند، اما منبع قدرتشان زیاد فعال نماند.
الکساندر اکیموف همراه با چند مهندس در هوای سمی منطقه ماند و بدون تجهیزات محافظتی با پمپاژ دستی آب سعی در خاموش کردن راکتور هسته ای داشت.
اکیموف دو هفته بعد از در اثر ARS در تماس بودن با مواد رادیواکتیو درگذشت.
سم تروتان در نقش الکساندر اکیموف
آدام ناگایتیس در نقش واسیلی ایگناتنکو، آتشنشان اهل پریپیات
واسیلی ایگناتنکو همسر لودمیلا یکی از اولین آتشنشان هایی بود که با دیدن اولین نشانه ها در صحنه بدون دانشتن واقعیت و شدت حادثه در محل حاضر بود. او در به صورت مستقیم با مواد رادیواکتیو در حال انفجار روبرو شد.
واسیلی و همکارانش خیلی سریع با مشکلات شدید ناشی از مسمومیت با پرتو حاد روبرو شدند و او دو هفته بعد از این حادثه در بیمارستان درگذشت.
لودمیلا درمورد مرگ تراژیک همسرش با مجلات مصاحبه کرد.
اودر مورد همسرش گفت: او همیشه رو به تغییر بود، من هر روز با یک آدم جدید روبرو می شدم. سوختگی های او ابتدا سطحی بودند، روی زبان، دهان، گونه ها و اول یک زخم کوچک بودند و سپس بیشتر و بیشتر شدند و گویی به لایه های عمیق پوست می رفتند، صورت و بدنش به رنگ آبی، قرمز و قهوه ای و خاکستری درامد...
تنها چیزی که من را نجات داد این بود که اینها سریع اتفاق افتاد، فرصتی برای فکر کردن نبود، زمانی برای گریه کردن نبود. آنجا یک بیمارستان برای مسمومیت های شدید رادیواکتیو بود. چهارده روز. یک انسان در 14 روز می میرد.
پوست او روی بازوها و پاها شروع کرد به ترک خوردن و همه جایش با تاول پوشیده شده بود. و وقتی به سرش رسید انبوهی از مو روی بالش باقی ماند.
من به پرستار گفتم: همسرم در حال مردنه. گفت چه انتظاری داری؟ او 1600 رونگتن اشعه دریافت کرده، چهارصد برابر از میزان دوز کشنده برای انسان!
آدام ناگایتیس در نقش واسیلی ایگناتنکو
این سریال به بررسی برخی از روایات ناشناخته یا کمتر مورد توجه قرار گرفتهٔ این فاجعه می‌پردازد. از جمله تلاش‌های الکسی آناننکو، والری بیسپالوف و بوریس بارانوف که در قسمت‌های ۲ و ۳ به آنان می‌پردازد. سه مرد که داوطلب می‌شوند به منظور قطع آب، که آن آب می‌توانست وارد هسته شود و انفجار دیگری را رقم زند، وارد زیرزمین نیروگاه شوند. این کار برای جلوگیری از انفجار حرارتی باید انجام می‌گرفت. گزارش‌های رسمی بعدها به این نتیجه رسیدند که اگر این کار انجام نمی‌شد، انفجار حرارتی قطعاً اتفاق می‌افتاد و می‌توانست صدها کیلومتر مربع از فضای غیر مسکونی و مسکونی را در بربگیرد و آلوده کند. در پایان قسمت ۵ ذکر شد که برخلاف تصور عموم و برخی رسانه‌ها، هر سه داوطلب از هرگونه تأثیر منفی مواد رادیو اکتیویته جان سالم به در برده و زنده ماندند.
پاک کنندگان
تمام کسانی که با حادثه چرنوبیل مقابله کردند پرسنل ارتش و شهروندانی بودند که تمام تلاششان را کردند تا از گسترش بیماری در منطقه جلوگیری کنند. این افراد خودشان به بیماری های محدود کننده و دراز مدت مبتلا شدند.
به مبارزانی که نجات پیدا کردند مطایای اجتماعی تعلق گرفت تا بتوانند با مشکلات ناشی از این حادثه کنار بیایند. دولت به تعداد زیادی از این افراد لقب قهرمان اعطا کرد، درحالیکه برخی از آنها سالها تلاش کردند تا خدمات اجتماعی شان مورد توجه قرار بگیرد.
این تصویر یکی از تاثیرگذارترین و احساسی ترین عکس های مجموعه بود. البته همه می دانند چه اتفاقی افتاده است ولی وقتی در سینما و تصاویر دیده می شود تاثیرگذاری اش بیشتر می شود.
پاک کنندگان
پاول ریتر در نقش «آناتولی دیاتلوف»، سرپرست
آناتولی دیاتلوف نماینده مهندس سرپرستی بود که بر آزمایشی که منجر به انفجار شد نظارت داشت. در آن لحظه قدرت راکتور به 30 مگاوایت رسید، ولی او اصرار داشت که اپراتورها به آزمایش ادامه دهند. او به اعتراضات آکیموف و تاپتونوف اعتنایی نکرد، و انها را تهدید می کرد که جایشان را با تریگاب (اپراتور شیفت قبلی که در سایت مانده بود) عوض می کند. او آنها را ترسانده و مجبور می کرد که برای بالا بردن قدرت راکتور تلاش کنند.
بعد از انفجار او علی رغم اینکه می دید سوخت و گرافیت در اطراف پخش شده اند، اما هنوز باور داشت راکتور سالم است. و بالاخره در ساعت 5 صبح احساس ناخوشی کرد و با گربانچنکو به واحد درمانی رفت.
دیاتلوف بعد از این بیماری اش به خاطر نقشش در این انفجار به ده سال زندان محکوم شد. که البته بعد از 5 سال آزاد شد. او در سال 1995 در اثر مشکلات قلبی درگذشت.
این ده سال زندگی که برای دیاتلوف در نظر گرفته شد حتی اگر در کمپ کار و در بدترین حالت بود در مقایسه با زندگی افراد زیادی که در اثر این فاجعه از دست رفت مثل قطره ای در اقیانوس است.
پاول ریتر در نقش آناتولی دیاتلوف
دیوید دنسیک در نقش میخائیل گورباچف
میخائیل گورباچف کسی که نقشش را دیوید دنسیک در این سریال بازی کرد، هشتمین و اخرین رهبر اتحاد جماهیر شورویبود.
گورباچف به خاطر شکست خوردن به خاطر عمل نکردن به موقع در رابطه با پیشرفت بیماری محکومیت سراسری روبرو شد،
گورباچف یکی از مهم ترین شخصیت های نیمه دوم قرن بیستم شناخته می شد و همچنان جزو سوژه های جنجالی باقی ماند. دریافت جایزه های زیاد از جماه جایزه صلح نوبل- نقش مهم او در پایان دادن به جنگ سرد، مختصر کردن قوانین بشری در شوروی که بد فهمیده می شد و مدارا کردن با حکومت مارکسیست-لنینیست در اروپای شرقی و مرکزی و وحدت وباره با آلمان بسیار مورد احترام بود.
ولی درعوض در روسیه به خاطر متوقف نکردن فروپاشی شوروی و حادثه ای که منجر به پایین امدن تاثیر جهانی روسیه و مشکلات اقتصادی شد ، مورد اشتهزا قرار می گرفت.
امروزه گورباچف 88 ساله هنوز در حلقه سیاست روسیه فعالیت دارد.
دیوید دنسیک در نقش میخائیل گورباچف
کان اونیل در نقش «ویکتور بریخانوف»: مدیر نیروگاه هسته ای
بریخانوف مدیر نیروگاه ساعت 2 و 30 دقیقه صبح به نیروگاه رسید. آکیموف گزارش یک حادثه جدی رادیواکتیویته را گزارش کرد، آتش طی یک پروسه مهار شد، و یک پمپ اب اورژانسی آماده بود که راکتور سالم را خنک کند. اما در نتیجه محدودیت های تجهیزات در دسترس آنها به میزان جدی مقدار رادیو اکتیویته را ناچیز پنداشتند.
بریخانوف ساعت 3 صبح مارین منشی جایگزین را احضار کرد تا موقعیت اکیموف را گزارش دهد.
مارین پیام را به زنجیره بعدی فرستاد، فرولیشف، او به ولادیمیر دولگیخ و او هم به گورباچف و دیگر اعضای Politburo خبر داد. مسکو در ساعت 4 دستور فرستادن اب به رااکتور را داد.
ویکتور بریخانوف مدیر نیروگاه به ده سال زندان محکوم شد، اما به خاطر بیماری تنها 5 سال در زندان ماند.
کان اونیل در نقش ویکتور بریخانوف
رالف اینسون در نقش سرلشکر «نیکولای تاراکانف»: فرمانده «پاک کنندگان» فاجعه
فرمانده پاک کنندگان چرنوبیل با سخنرانی الهام بخش و انگیزشی خود بیش از 3000 پاک کننده را ترقیب کرد تا ریسک پاک کردن منطقه را به جان بخرند.
رالف اینسون در نقش نیکولای تاراکانف
آدریان رالینز در نقش «نیکولای فومین»، مهندس ارشد نیروگاه هسته‌ای چرنوبیل
فومین مهندس ارشد ساعت 4 و نیم به اتاق کنترل بلوک 4 رسید. اکیموف گزارش سالم بودن یک راکتور و انفجاز تانک آب اورژانسی را داد. او کارکنان را مجبور به ادامه آبرسانی به راکتور کرد و بیشتر افراد واجد 4 را با کسانی که در اثر رادیواکتیویته از کار افتاده شده بودند جاگزین کرد.
فومین بعد از رفتن اکیموف به سیتنیکوف جایگزین او دستور دارد که از سقف واحد C بالا رفته و راکتور را بررسی کند؛ سیتنیکوف اطاعت کرده و دوز کشنده رادیواکتیویته دریافت کرد، در ساعت 10 صبح او بازگشت و به فومین و بریخانوف گزارش خرابی راکتور را داد.
مدیران حرف او را باور نکرده و همچنان به اب فرستادن به راکتور ادامه دادند؛ آب به واسطه لوله ها به سطوح زیرین مجموعه جریان پیدا می کرد و مواد رادیواکتیو را با خود حامل کرده و جریانات کوچک را در مسیر کابل های چهار بلوک دیگر ایجاد کرد.
او بعدها قبل از تشکیل دادگاه مشکلات روانی پیدا کرد و سعی در کشتن خودش داشت. او لیوان هایش را شکسته بود و با تکه های شیشه آن مچ دستش را بریده بود. داداگاه به خاطر مشکلات روحی فومین عقب افتاد. اما او هم با ویکتور بریخانوف و آناتولی دیاتلوف به ده سال زندان در کمپ کار محکوم شد. او هم مانند بقیه به خاطر مشکلات سلامتی تمام دوران را در زندان نگذراند و مشخص نیست که بعد از آزادی از زندان چه اتفاقی برایش افتاد.
آدریان رالینز در نقش نیکولای فومین
دادگاه چرنوبیل
مایکل کولگان در نقش «میخائیل شاذف»: وزیر صنعت زغال‌سنگ
