برندگان جوایز امی ۲۰۱۹ معرفی شدند/ شبکه اچ‌بی‌او گوی سبقت را ربود

جوایز امی که به بهترین‌های تلویزیونی تعلق می‌گیرد برندگان خود را معرفی کرد و بیشترین جوایز را به ۲ سریال «بازی تاج و تخت» و «چرنوبیل» اهدا کرد.

به نقل از هالیوود ریپورتر، ساعاتی پیش (یکشنبه شب به وقت آمریکا) با برگزاری هفتاد و یکمین دوره جوایز امی بهترین‌های سال ۲۰۱۹ انتخاب شدند و در مجموع  ۱۲ جایزه به سریال «بازی تاج و تخت» و ۱۰ جایزه به سریال «چرنوبیل» اهدا شد.

آکادمی علوم و هنرهای تلویزیونی هر سال جایزه ‌امی را به بهترین‌ آثار تلویزیونی اهدا می‌کند.

در حالی که برندگان بخش‌های فنی جوایز امی هفته پیش در مراسمی با عنوان امی خلاقیت معرفی شدند، در مراسم امروز بهترین‌های بخش‌های بازیگری و بهترین برنامه‌ها جایزه گرفتند.

این در حالی است که فصل هشتم که فصل پایانی سریال «بازی تاج و تخت» بود در ۳۲ بخش نامزد شده بود و بیشترین نامزدی این دوره را به خود اختصاص داده بود.

در مراسم امروز «بازی تاج و تخت» ۲ جایزه دریافت کرد که شامل بهترین سریال درام و بهترین بازیگر مرد مکمل برای بازی پیتر دینکلیج بود. با توجه به ۱۰ جایزه بخش‌های فنی، جوایز امی این سریال در این دوره جوایز امی ۱۲ جایزه می‌شود.

خالقان این سریال در هنگام دریافت جوایز از ذهن زیبا و خلاق جورج آرآر مارتین برای خلق این داستان تشکر کردند.

به این ترتیب شبکه اچ‌بی‌او بیشترین جوایز را از آن خود کرد و از نت‌فلیکس و دیگر شبکه‌های تلویزیونی پیشی گرفت.

برندگان جوایز امروز عبارتند از:

بهترین سریال درام: «بازی تاج و تخت»

بهترین سریال کمدی: «فلی‌بگ»

بهترین سریال کوتاه: «چرنوبیل»

بهترین فیلم تلویزیونی: : «آینه سیاه: بندِراسنچ»

بهترین بازیگر مرد سریال درام: بیلی پورتر برای «پوز»

بهترین بازیگر زن سریال درام: جودی کامر برای «کشتن ایو»

بهترین بازیگر مرد سریال کمدی: بیل هدر برای «بری»

بهترین بازیگر زن سریال کمدی: فیبی والر-بریج برای «فلی‌بگ»

بهترین بازیگر مرد سریال کوتاه یا فیلم تلویزیونی: ژارل ژروم برای «وقتی ما را می‌بینند»

بهترین بازیگر زن سریال کوتاه یا فیلم تلویزیونی: میشل ویلیامز برای «فاسی وردون»

بهترین بازیگر مرد مکمل سریال درام: پیتر دینکلیج برای «بازی تاج و تخت»

بهترین بازیگر زن سریال درام: جولیا گارنر برای «اوزارک»

بهترین بازیگر مرد مکمل سریال کمدی: تونی شالهوب برای «خانم میزل شگفت‌انگیز»

بهترین بازیگر زن مکمل سریال کمدی: الکس بورستین برای «خانم میزل شگفت‌انگیز» آ

بهترین بازیگر مرد مکمل سریال کوتاه یا فیلم تلویزیونی: بن ویشاو برای «یک رسوایی خیلی انگلیسی»

بهترین بازیگر زن مکمل سریال کوتاه یا فیلم تلویزیونی: پاتریشیا آرکت برای «اکت»

بهترین نویسندگی برای سریال درام: «هیچ‌کسی منتظر نیست» نوشته جسی آرمسترانگ

کارگردانی سریال درام: «اوزارک» به کارگردانی جیسون بیتمن

نویسندگی سریال کمدی: «فلی‌بگ» نوشته فوبی والر-بریج

کارگردانی سریال کمدی: «فلی‌بگ» هری برادبیر

کارگردانی سریال کوتاه: «چرنوبیل» به کارگردانی جوآن رنک

نویسندگی برای سریال کوتاه: «چرنوبیل» نوشته کریگ مازین

کارگردانی سریال ورایتی: «ساتردی نایت لایو» به کارگردانی دان روی کینگ

مجموعه ورایتی: «ساتردی نایت لایو» از شبکه ان‌بی‌سی

بهترین تاک شو: «لست ویک تونایت» با جان اولیور از شبکه اچی‌بی ‌او

نویسندگی برای سریال ورایتی: «لست ویک تونایت» با جان اولیور

لاست، ۱۵ سال بعد...

لاست، ۱۵ سال بعد...

آی سینما: پانزده سال پیش در چنین روزی، در ۲۲ سپتامبر سال ۲۰۰۴ اولین قسمت از سریال «لاست» (گمشده) روی آنتن رفت و به نوعی روند سریال سازی برای صنعت تلویزیون را تغییر داد و در دوران جدید به یکی از اولین مجموعه‌های تلویزیونی تبدیل شد که چیزی فراتر و در حد یک پدیده بود.

چند ماه پیش پایان بندی سریال «بازی تاج و تخت» جنجالی و با خشم هوادارانش روبه‌رو شد. اما شاید نخستین بار پایان بندی «لاست» بود که مشابه چنین واکنش‌هایی را برانگیخت و میلیون‌ها نفر در سراسر جهان را سرخورده کرد.

«لاست» محصول شبکه ای‌بی‌سی در دورانی ساخته و پخش شد که از شبکه‌های آنلاین و استریم مانند نتفلیکس خبری نبود. اما این سریال به نوعی یکی از اولین پرچم‌داران ورود محصولات تلویزیونی به عصر دیجیتال شد. 

به علاوه این محصول پرطرفدار نشان داد چگونه می‌توان با تولید بزرگ‌تر از روند معمول آثار تلویزیونی و خلق داستانی پیچیده (که هنوز بر سر رمزگشایی آن بین بینندگان اختلاف نظر وجود دارد) قدرت جذب و نگه داشتن تماشاگران را افزایش داد.

امروز شاید طرفداران سریال‌های جدید حتی نام این سریال و شخصیت‌هایش مانند جک، سایر، کیت و جان لاک را هم نشنیده باشند. اما کسانی که ماجرای سقوط پرواز شماره ۸۱۵ در جزیره ناشناخته را دیده‌اند، هنوز کمپانی دارما، هیولای دودی، دیگران و سایر جزئیات «لاست» را در ذهن دارند.

پارسا پیروزفر در فیلم مست عشق نقش مولانا را بازی خواهد کرد

پارسا پیروزفر در فیلم سینمایی مست عشق نقش مولانا را بازی خواهد کرد و با شهاب حسینی همبازی خواهد بود.

فیلم سینمایی مست عشق جدیدترین فیلم حسن فتحی خواهد بود. «مست عشق» که فیلمی تاریخی است، روایتی از زندگی شمس تبریزی و مولانا جلال‌الدین محمد بلخی خواهد بود. پیش از این شهاب حسینی برای بازی در نقش شمس تبریزی انتخاب شد. فرهاد توحیدی، یکی از نویسنده‌های فیلم «مست عشق» نیز اعلام کرد که بازیگر نقش مولانا ترکیه‌ای خواهد بود. این خبر با واکنش‌های زیادی مواجه شد؛ تا جایی که فرهاد توحیدی و حسن فتحی نیز در این باره صحبت کردند. فتحی صراحتا اعلام کرد که بازیگر نقش مولانا ایرانی خواهد بود. حال، بنابر جدیدترین اخبار سینمای ایران، پارسا پیروزفر برای ایفای نقش مولانا جلال‌الدین محمد بلخی در فیلم سینمایی «مست عشق» انتخاب شده است. فیلم «مست عشق» محصول مشترک ایران و ترکیه خواهد بود. پارسا پیروزفر از بازیگران حوزه سینما، تلویزیون و تئاتر است. وی بازی در سینما را از سال ۱۳۷۱ یا فیلم سینمایی «مجسمه» آغاز کرد. این بازیگر سابقه بازی را در فیلم‌های مختلفی مانند «نقاب»، «شبانه‌روز»، «زن زیادی» و «شکاف» دارد. پارسا پیروزفر اخیرا جلوی دوربین دو فیلم «بی حسی موضعی» و «مجبوریم» رفته است. از نقاط برجسته کارنامه پیروزفر می‌توان به ایفای سی نقش در نمایش «ماتریوشکا» اشاره کرد. وی متن این نمایشنامه را با ترجمه چند داستان کوتاه از آنتوان چخوف نوشته بود. 

فیلم سینمایی «مست عشق» به کارگردانی حسن فتحی و نویسندگی مشترک حسن فتحی و فرهاد توحیدی ساخته خواهد شد. تاکنون حضور شهاب حسینی و پارسا پیروزفر در این فیلم سینمایی قطعی شده است. فیلم «مست عشق» اکنون در مرحله پیش تولید است. حسن فتحی، کارگردان ایرانی سابقه ساخت فیلم‌های «ازدواج به سبک ایرانی»، «پستچی سه‌بار در نمی‌زند»، «کیفر» و «یک روز دیگر» را دارد. فتحی اما در زمینه سریال‌سازی فعال‌تر بوده است. وی سریال‌هایی چون «شهرزاد»، «میوه ممنوعه»، «در مسیر زاینده‌رود»، «زمانه» و «شب دهم» را ساخته است. وی قرار است سریال جدید خود را با نام «جیران» بسازد. شهاب حسینی، دیگر بازیگر فیلم سینمایی «مست عشق»، سابقه بازی را در فیلم‌هایی مانند «جدایی نادر از سیمین»، «درباره الی»، «گذشته» و «حوض نقاشی» داشته است.

ماندگارترین دیالوگ های سینمای ایران / مرحوم علی حاتمی

کار جهان به اعتدال راست می‌شود

«آیین چراغ خاموشی نیست» یکی از ماندگارترین دیالوگ‌های فیلم دلشدگان است که بر سنگ مزار او نیز حک‌شده است. به بهانه یادبود این مرد افسانه‌ای سینمای ایران، مروری داریم بر درخشان‌ترین دیالوگ‌های فیلم‌های او.

 

حسن‌کچل (۱۳۴۸)

شاعر و تاجر که باهم فرق نداره، تاجر ورشکسته شاعر میشه، شاعر پولدار میره تاجر میشه!

 

خواستگار (۱۳۵۲)

-وسواس الدوله :‌ خب ، دفعه‌ی قبل به کجا رسیدیم ؟
-خاوری : عرض کردم معلم خطم و شما فرمودید به‌به !

 

سوته‌دلان (۱۳۵۶)

مجید (بهروز وثوقی): خوش به سعادتتون که می‌رین روضه، جاتون وسط بهشته، ما که دنیامون شده آخرت یزید. کیه ما رو ببره روضه؟ آقا مجید تو رو چه به روضه، روضه خودتی، گریه کن نداری، وگرنه خودت مصیبتی، دلت کربلاس!

دکتر (جهانگیر فروهر): دلمون برات تنگ می‌شه، بهت عادت کرده بودیم. به اخم و تخمات، اولدرم بلدرمات، سگ صلحیات. ولی گور پدر دل ما! دل تو شاد!
نمایشگر ویدیو

-فروغ الزمان: اون سال زمستون، ده چهارده سال پیش همون روز که ناهار دمی باقالی داشتیم، رخت نظام برتون بود. می‌خواستین برین باغ شاه. دکمه‌ فرنجتون افتاده بود، گفتین …
-حبیب آقا ظروفچی: آقازاده خانم چشمش سو نداره ، می‌شه دکمه‌ فرنجمو بدوزین خانم خیاط؟ تو گفتی …
-فروغ الزمان: خانم خیاط اسم داره …

مجید ظروفچی: خدا! چقدر دشمن داری… دوستات هم که ماییم، یه مشت علیل عاجز عقل، که تو به حقشون دشمنی کردی!
دکتر: زن که طلاهاشو بده یعنی خیلی حرفه. دلمون واسه‌ت تنگ میشه… واسه غر زدنات… نق نقات… واسه سگ اخلاقیت… اما گور پدر دل ما… دلِ تو شاد!

مجید ظروفچی: داداش حبیب، من و تو از یه خمیریم، منتها تنورمون علی الحده است. تنور تو عقدی بود، تنور من صیغه ای تیغه ای! کله ی تو شد عینهو نون تافتون، گرد! کله ی من عین نون سنگک. هه هه.. حالا شکر که بربری نشدیم!

همه عمر دیر رسیدم!

مجیدظروفچی: میخ زنگ‌زده، ساعت زنگ زده… ساعت زنگ‌زده دیگه زنگ نمیزنه، چون زنگاشو زده!

 

سلطان صاحبقران (مجموعه تلویزیونی) (۱۳۵۴)

مقدر است امروز لباس نو بپوشم، اگر می‌توانی درد و غم را هم از تن من بشوی.

امیرکبیر: مرگ حق است ولی به دست شما بسی مشکل، اما شوق از میان شما رفتن مرگ را آسان می‌کند.

امیرکبیر: مقدر است امروز لباس نو بپوشم. اگر می توانی، درد و غم را هم از تن من بشوی.

 

هزاردستان (۱۳۵۸)
رضا خوشنویس (جمشید مشایخی): ولایت زندان، ما را طلبید عاقبت این عشاق‌خانه. هنوز زنجیر در گوشت است، زنجیرک! موریانه گوشت! کی به استخوان می‌رسی آخر. زنجیرک! تسبیح عارفان، صدای پای من حالا شنیدنی ست، از این دست ساز، کوه کوچک!

شعبان قبوله، آسوده کسی که خر نداره، از کاه و جویش خبر نداره. خوب جفتتون دارید از دست هم خلاص می‌شید. آخم نگفت زبون بسته، بسلامتی خرت سقط شد، مصیبت آدمیزاد و نداره، روز جزا، حساب و کتاب پس نمی ده. آ بارک الله حالا شدی خر خودتو خرک خودت، توبره و سفره‌ت شد یکی. جونشو خودت می‌کنی، نونشم خودت می‌ خوری. حالا دیگه بسته به خواست خودته که تو طویله جاگیر شی یا زیر طاقی، دو خرجه نیستی با این خرج سنگین. دیگه دست خودته که خر باشی یا خرک چی.
در آواز حق حاجت به ساز نیست. تازه به قول عبدالقادر خودتان اکمل آلات الحان، حلوق انسانی‌ست. حلق، نایی‌ست که خدا ساخته. نفیرش از نای خوشتر، استاد گل‌بهار! یک خط از آن شعر ملک‌الشعرا!

رضا: آزردمت انگشتک؟ دوست داری آتش از اسلحه بچکانی یا مرکب از قلم نئین؟ خون می طلبی یا جوهر؟ انگشت کی در این میان باشه گران قدرتری، خوشنویس یا تفنگچی؟

ولایت زندان، ما را طلبید عاقبت این عشاق‌خانه. هنوز زنجیر در گوشت است، زنجیرک! موریانه گوشت! کی به استخوان می‌رسی آخر. زنجیرک! تسبیح عارفان، صدای پای من حالا شنیدنی‌ست، از این دست‌ساز، کوه کوچک!

ابراهیم و اسماعیل، هر دو در یک تن بودند، با من، پس گفتم، ابراهیم، اسماعیلت را قربان کن، که وقت، وقت قربان کردن است. قربانی کردم در این قربانگاه، و جوهر این دفتر، خون اسماعیل است، پسری که نداریم، دریغ که گوسفندی از غیب نرسید برای ذبح، قلم نی، از نیستان می‌رسید نی در کفم روان، نی خود، نفیر داشت، نفس از من بود، نه نغمه، من می‌دمیدم چون دم زدن دم به دم.

ای خیاط! اگر می‌توانی رختی به قامتم بدوز که آستین‌ها، دست‌ها رو نه دست به سینه کنه، نه دست به کمر، حالا که عاجزی پس دو نوع امتحان می‌کنیم، یکی به جهت شرفیابی، قربان خاک پای جواهر آسای مبارکت گردم، یکی هم جهت احضار آدم‌ها. آهای پدرسوخته‌ها کجائین

 

حاجی واشنگتن (۱۳۶۱)

فکر و ذکرمان شد کسب آبرو، چه آبرویی، مملکت‌رو تعطیل کنید، دارالایتام دایر کنید درست‌تره. مردم نان شب ندارند، شراب از فرانسه می‌آید، قحطی است، دوا نیست، مرض بیداد می‌کند، نفوس حق‌النفس می‌دهند، باران رحمت از دولتی سرقبله عالم است و سیل و زلزله از معصیت مردم. میرغضب بیشتر داریم تا سلمانی …. ریخت مردم از آدمیزاد برگشته، سالک بر پیشانی همه مهر نکبت زده، چشم‌ها خمار از تراخم است، چهره‌ها تکیده از تریاک.

دیلماج من و خدا نباش، خدا به هر سری داناست …

از بخت ما یک جاسوس نیست این همه جانثاری را به عرض برساند!

حسین قلی خان: آهو نمی‌شوی به این جست و خیز گوسفند.آیین چراغ خاموشی نیست. قربانی خوف مرگ ندارد، مقدر است. بیهوده پروار شدی، کم تر چریده بودی بیشتر می‌ماندی. چه پاکیزه است کفنت، این پوستین سفید حنا بسته، قربانی! عید قربان مبارک. دلم سخت گرفته، دریغ از یک گوش مطمئن، به تو اعتماد می‌کنم هم صحبت. چون مجلس، مجلس قربانیست و پایان سخن وقت ذبح تو.چه شبیه است چشم‌های تو به چشم‌های دخترم، مهرالنساء.ذبح تو سخت است برای من. اما چه کنم وقتی در این دیار اجنبی یک قصاب مسلمان آداب دان نیست.
حاجی السلام ای رئیس الروسا، راس ریاست، نظری کن ز وفا سوی شه شرق، اعلیحضرت سلطان قدر قدرت خاقان، خسرو اسلام پناه، قبله عالم شاه پدر شاه، شهنشاه، برون شاه، درون شاه، قطب اقطاب صفا، مرشد کامل، شیخ واصل، صفتش حضرت ظل اللهی، ناصر دین خدا، روحی ارواح فدا، شاه آلمان شکن و روس برا باد ده، و لندن و پاریس بر انگشت مبارک به جولان، تخت بر تخت به ایوان، مطبق فزون گشته ز کیوان، شاه ما کرده میل شاهانه، که سفیری به آمریکا برود چون صبا، فرح افزا، که ببند به صفا عقد مودت، بگشاید زفا باب تجارت، رسم گردد سفر و سیر سیاحت، بده بستان عیان بین دو دولت، قرعه فال از قضا اوفتاد بر من کمترین، حسینقلی، فرخنده باد، فرخنده باد عهد مود میان ما، گسترده باد، گسترده باد کسب و تجارت میان ما، پارسال ریاستت چهل باشد، دشمن از روی تو خجل باشد، پطر و ناپلئون و خود بیسمارک، همه شرمنده اند بدین درگاه، اقبال قبله عالم و پلتیک مستر پرزیدنت همره شود بی حرف پیش اگر به هم، گیتی به زیر بیرق خویش در آورند ایران و آمریک، چشم حسود بترکد، چو سپندی که در افتد به تشت عرش، الحق رئیس بهشتی مستر پرزیدنت، کیلیولند شهریار، دست به دست هم می دهند دو شهنشاه به اذن الله، حق مبارک کند انشا الله، از خدا می کنم طلب، الی الابد، موضع دولتین نگه دار، والسلام، ای رئیس خوش دیدار، شد تمام، گل سخن گفتن وزیر مختار، والسلام.

 

کمال‌الملک (۱۳۶۳)

کار جهان به اعتدال راست می‌شود، همه‌چیزمان باید به همه‌چیزمان بیاید. اتابک بدش نیاید، ما که صدراعظم مثل بیسمارک نداریم که نقاش‌باشی آن طوری داشته باشیم. بیله دیگ بیله چغندر.

ناصرالدین شاه (عزت الله انتظامی): امیدوار نباش، مدرسه‌ هنر مزرعه‌ بلال نیست آقا، که هر سال محصول بهتری داشته باشد. در کواکب آسمان هم یکی می‌شود ستاره‌ی رخشان، الباقی سوسو می‌زنند.

-کامران میرزا: رحم کنید قبله‌ عالم … اگر میل جهان گشای شاه بابا به گرفتن تاج و تخت امپراتور روس تعلق یافته ، با اشارت ابرو به جان نثار بفرمایید تا غلام پیشکش کند. تیغی که به کمر امیر حربتان بسته‌اید شمشیر عباس میرزاست.
-ناصرالدین شاه: خاک بر سرت حاکم تهران! الحق این لطفی که به تو شد، توهینی بود به عباس میرزا.

استاد تویی. هنر، این فرشه. شاهکار این تابلوست. دریغ همه عمر یک نظر به زیر پا نینداختم. هنر این ذوق گسترده‌ست، شاهکار، کار توست یارمحمد، نه کار من!

مرحبا استاد نقاش، بارک‌الله، مرحبا، ذیجودی که آزادی را به این خوبی مصور کند، از بند تن‌رهاست، چه رسد به محبس. طوطیک، پرواز کن، مرخصی، برو. تا آن کوه گوشت و دنبه، اتابک نیامده، جانت را بردار خلاص کن!

شاهی به این شوره‌بختی، حقا نوبر روزگاره. پروگرام سفر را به قلم سیاه نوشته بود انگار، آن خطاط قضا. سفر انگلستان موقوف شد، به جهت درگذشت پسر صغیر ملکه انگلیس. دعوت را پس خواند آن عجوزه هزارداماد!

کار من تمام نشده، حال من، حال تشنه دیر به آب رسیده است، حال فقط شوق نوشیدن دارم. چشمه گوارا کجاست؟ حدیث دیگری است، فرصت بدید، تا این نادان بداند عسل به خانه می‌برد یا زهر بدتر از تریاک.

من آرزو طلب نمی‌کنم، آرزو می‌سازم!

دامن هنر در این ملک همیشه آلوده‌ست، از حافظ تا من!

تناسب تالار و تابلو صد – یک است. تمام تالار درون پرده عظیم‌تر، جلوه آیینه‌ها بیشتر، لاله‌ها روشن‌تر، پرده‌ها رنگین‌تر. فرش عظیمی بدین کوچکی بافتن، از کلاف رنگ و سرانگشت قلم، صنعت سحر می‌خواهد. نگارستانی است خلاصه سعدی در گلستان، باغ نظر ساخته، استاد در این پرده، قصر نظر. گرچه به خصلت شاهان، حسود به کار نوکران خویش نیستم، اما در عالم نقاشی بدمان نمی‌آمد خالق تالار آیینه ما بودیم

-عضدالملک: ان شاالله که سال آینده این باغبان پیر خدمتگزار ، توفیق تقدیم نهال بومندی دیگری داشته باشد .
-ناصرالدین شاه: امیدوار نباش ، مدرسه‌ی هنر مزرعه‌ی بلال نیست آقا ، که هر سال محصول بهتری داشته باشد . در کواکب آسمان هم یکی می‌شود ستاره‌ی درخشان، الباقی سوسو می‌زنند .

 

مادر (۱۳۶۸)
مادر (رقیه چهره آزاد) سر شام گریه نکنین، غذا رو به مردم زهر نکنین. سماور بزرگ و استکان نعلبکی هم به قدر کفایت داریم، راه نیفتین دوره در و همسایه پی ظرف و ظروف. آبرو داری کنین بچه‌ها، نه با اسراف. سفره از صفای میزبان خرم می‌شه نه از مرصع پلو. حرمت زنیت مادرتون رو حفظ کنین. محمد ابراهیم، [گوشت قیمه را] خیلی ریزش نکن مادر، انوقت می‌گن خورشتشون فقط لپه داره و پیاز داغ.مادر می مونه یه حلوا، هدیه صاحبان عزا به اهل قبور. این تنها شیرینی ضیافت مرگ، عطر و طعمش دعاست. روغن خوبم تو خونه داریم، زعفرونم هست، اما چربی و شیرینی ملاک نیست، این حرمتیه که زنده ها به مرده هاشون می ذارن.

محمد ابراهیم (محمدعلی کشاورز): لغز بخونن طعنه رو پهنه می‌کنم می‌کوبم تو ملاجشون. دکی اینو.

مادر: میمونه یه حلوا، هدیه صاحبان عزا به اهل قبور. این تنها شیرینی ضیافت مرگ، عطر و طعمش دعاست. روغن خوبم تو خونه داریم، زعفرونم هست، اما چربی و شیرینی ملاک نیست، این حرمتیه که زنده‌ها به مرده‌هاشون می‌ذارن. اجرشم نزول صلوات و حمد و قل هوالله ست. فقط دلواپس آردم. خاطر جمع نیستم. می‌ترسم مونده باشه.

محمد ابراهیم: آرد هش‌تر خان می‌خرم برات، فرد اعلا، حلوا می‌پزم،‌ تر حلوا.
محمدابراهیم(محمدعلی کشاورز): خورشید دم غروب، آفتاب صلات ظهر نمی‌شه، مهتابیش اضطراریه، دوساعته باتریش سه‌ست، بذارین حال کنه این دمای آخر، حال و وضع ترنجبین بانو عینهو وقت اضافیه بازیه فیناله، آجیل مشگل گشاشم پنالتیه، گیرم اینجور وجودا، موتورشون رولز رویسه، تخته گازم نرفتن سربالایی زندگی رو، دینامشون هم وصله به برق توکل، اینه که حکمتش پنالتیه، یه شوت سنگین گله، گلشم تاج گله!

جلال الدین: عشــق سپــر بــلاست. مادر نـگاه عاشق ها را داره امشــب … و امشب امیــد دیـدار یــار …

شب رو باید بی چراغ روشن کرد!

ماه منیر: … وقت رفتن نیست مــادر … ما تازه دور هم جمع شدیم …

 

دلشدگان (۱۳۷۱)

احمدشاه قاجار: کاش این دنیا هم مثل یک جعبه موسیقی بود، همه صدا‌ها آهنگ بود، همه حرف‌ها ترانه
آیین چراغ خاموشی نیست!

باهمه بلند بالایی؛ دستم به شاخسار آرزو نرسید!

وقتی هوای شهرت،مطلوب نیست، داشتن خانه ای که دلتنگ حصارش نشی نعمته و ما شاکر به این نعمتیم.

کاش این دنیا هم مثل یک جعبه موسیقی بود،همه صداها آهنگ بود، همه حرفها ترانه.

علی نصیریان پس از ۴۰ سال امروز جلوی دوربین مهرجویی رفت

 

علی نصیریان در دومین روز از فیلمبرداری «لامینور» پس از 40 سال جلوی دوربین داریوش مهرجویی رفت.

در حالی که فیلم سینمایی «لامینور» به کارگردانی داریوش مهرجویی دیروز دوشنبه ۲۴ شهریور ماه کلید خورد، علی نصیریان بازیگر پیشکسوت سینما و تئاتر و تلویزیون جلوی دوربین فیلم جدید مهرجویی رفت.

با همکاری جدید نصیریان و مهرجویی این فاصله ۴۰ ساله از بین برداشته شد.

فیلم‌های «گاو»، «پستچی»، «آقای هالو»، «دایره مینا» و «مدرسه‌ای که می‌رفتیم» فیلم هایی است که قبلا مهرجویی کارگردانی کرده و نصیریان بازیگر آن بوده است.

همچنین در خبری که امروز صبا منتشر کرد اعلام شد که پردیس احمدیه اولین بازیگری بود که در این فیلم جلوی دوربین رفت.

«لامینور» که بیست و ششمین فیلم بلند سینمایی داریوش مهرجویی است، همچنین سومین مدیریت فیلمبرداری بهرام بدخشانی در فیلمی از این فیلمساز خواهد بود.

«لامینور» به کارگردانی داریوش مهرجویی با طراحی گریم عبدالله اسکندری و مدیریت فیلمبرداری بهرام بدخشانی با نویسندگی مشترک وحیده محمدی‌فر و داریوش مهرجویی به تهیه‌کنندگی رضا درمیشیان ساخته می شود و قرار است در سی و هشتمین جشنواره ملی فیلم فجر رونمایی شود.

بهترین سکانس های سینمایی در قرن بیست و یکم اعلام شد

سایت سینمایی Taste of Cinema بهترین بازی‌های قرن بیست و یکم را در سکانس‌های درخشان فیلم‌های مختلف معرفی کرده است که بازیگران ایرانی هم از آن سهم برده‌اند.
به گزارش مووی مگ به نقل از دیجیکالا ، هزاره سوم تا اینجا پر از سکانس‌های درخشان بوده است، اما این فهرست خودش را محدود به بازی بازیگران در سکانس‌های درخشان کرده است. بازی بازیگران در این سکانس که ممکن است اول، وسط یا آخر فیلم باشد مبحث مورد نظر ماست.
سکانسی که ممکن است بازیگر به تنهایی در آن حضور داشته باشد یا در مقابل کسی نقش‌آفرینی بکند. ممکن است کاراکتری را که نقش‌اش را بازی می‌کند برای اولین‌بار در این سکانس ببینیم. این‌ها سکانس‌های هستند که بازیگران بهترین بازی‌شان را در آن‌ها ارائه داده‌اند.

 

۱۳) ژولیت بینوش (کپی برابر اصل)
کارگردان: عباس کیارستمی
سکانس: تحول
عباس کیارستمی همیشه فرم و روایت را در فیلم‌هایش به چالش کشیده است، اما در این فیلم ما یک انتقال ناگهانی داریم که فضا و اتمسفر بازی را برای کل پرده آخر فیلم تغییر می‌دهد.
ژولیت بینوش در فیلم نقش زن بی‌نامی را بازی می‌کند که به همراه ویلیام شیمل اطراف روستای توسکان می‌چرخد. مردی که در فیلم یک نویسنده است و در زندگی واقعی خواننده اپرا.
نزدیک به دو سوم فیلم این دو نفر غریبه‌هایی هستند که اخیرا با هم ملاقات کرده‌اند و بعد از ساعت‌ها حرف زدن درباره هنر شروع می‌کنند به این که شبیه یک زوج بازی کنند.
یک زن مسن تصور می‌کند که آن مرد همسر زن است و کاراکتر بینوش هم خیلی ساده با این موضوع کنار می‌آید. سکانس این سوال را برای تماشاگر ایجاد می‌کند که آیا نویسنده و زن بازی می‌کنند یا همه چیز واقعی است؟ ارتباط واقعی میان آن‌ها چیست؟
برای بقیه فیلم می‌بینیم که رابطه‌شان زمین‌گیر می‌شود (البته اگر تا این لحظه رابطه سرپایی بوده است)، اما این سکانس که خیلی طبیعی توسط شیمل و بینوش بازی می‌شود ما را وادار می‌کند که ادامه سفر این دو غریبه را خیلی راحت دنبال کنیم.

۱۲) نائومی واتس (جاده مالهالند)
کارگردان: دیوید لینچ
سکانس: آزمون بتی
دیوید لینچ مشهور است به این که از بازیگرانش بازی‌های دیوانه‌واری می‌گیرد. بازیگرانش در فیلم‌ها موفق می‌شوند در گستره وسیعی از اوج یک بازی ملودرام تا فیلم وحشت روانشناسانه را معمولا در یک فیلم تجربه کنند.
وقتی نوبت به نائومی واتس می‌رسد که نقش نفس‌گیر بتی را در «جاده مالهالند» بازی کند حتی برای ما به عنوان مخاطب هم تجربه دشواری است. بعد از تمرین آزمونش ما انتظار داریم همان‌طور که خودش می‌گوید حین انجام آن مثل بمب بترکاند.
در حالی که ما چیز خاصی در آن صحنه نمی‌بینیم، اما فضای عجیب و غریب آن را احساس می‌کنیم. درنهایت همه تشویق می‌کنند و بتی لبخندی از سر رضایت می‌زند. چیزی که این صحنه را برجسته می‌کند اجرای پرفراز و نشیب واتس است.
سکانسی که در این فیلم نئو-نوآر اسرارآمیز سورئالیستی جزو معدود سکانس‌هایی است که به شیوه واقع‌گرایانه ساخته شده است.

۱۱) میشل ویلیامز و رایان گاسلینگ (ولنتاین غمگین)
کارگردان: درک سیانفرانس
سکانس: دین و سیندی در آشپزخانه
بعد از تماشای این که دین و سیندی در گذشته عاشق یکدیگر شده‌اند و تلاش می‌کنند که ازدواج‌شان را در زمان حال حفظ کنند، درباره این زوج به نتایجی می‌رسیم که قلب ما را می‌شکند.
رایان گاسلینگ و میشل ویلیامز در فیلم درک سیانفرانس به اوج کارنامه کاری‌شان دست پیدا می‌کنند. درست پیش از پایان فیلم سیندی را می‌بینیم که دیگر از تحمل این وضعیت پرفراز و نشیبی که میان او و دین وجود دارد خسته شده.
از طرف دیگر دین کاملا تسلیم اوست و در حالی که هر دو شروع به گریه می‌کنند شروع به مشت زدن به دیوار می‌کند.
بازی آن‌ها سرشار از تنش است و باعث می‌شود نفس‌مان را حبس کنیم برای این که نمی‌خواهیم حتی کوچکترین لحظه میان آن دو نفر را هم از دست بدهیم. هر دیالوگ و حرکتی که در این سکانس وجود دارد کامل و بی‌نقص است. انگار ما شاهد زندگی واقعی یک زوج هستیم که در آستانه جدایی از یکدیگر قرار دارند.

۱۰) خاویر باردم (جایی برای پیرمرد‌ها نیست)
کارگردان: جوئل و اتان کوئن
سکانس: صدایش بزن
سکانسی که احتمالا چکیده کارنامه جوئل و اتان کوئن می‌تواند باشد. پر تنش، سیاه، طعنه‌آلود، اگزیستانسیالیستی و همه این‌ها به لطف بازی خاویر باردم است.
سکانسی که در یک بستر ساده برای پرداخت پول بنزین اتفاق می‌افتد. خاویر باردم با متصدی پمپ بزنین بازی مرگ و زندگی به راه می‌اندازد.
همه آن خوی شیطانی و البته فلسفه‌اش را که در انداختن سکه و شیر یا خط آمدنش هویدا می‌شود، اینجا به نمایش می‌گذارد. در مقابل آن حس گیجی متصدی پمپ بنزین باعث می‌شود که حس و حال این سکانس تا این اندازه خوب از کار دربیاید.
اگر هر بازیگر دیگری این سکانس را بازی می‌کرد احتمالا از دست می‌رفت. باردم همه ویژگی‌ها و خصوصیات کاراکتری را که نقش‌اش را بازی می‌کند در این سکانس نشان می‌دهد.
زبان بدن و ارتباط چشمی دو بازیگر در این سکانس باعث می‌شود که مخاطبان چشم از پرده برندارند در حالی که حتی دقیقا هدف سکانس را هم نمی‌دانند.

۹) مدز میکلسون (شکار)
کارگردان: توماس وینتربرگ
سکانس: لوکاس با تئو رو در رو می‌شود
بعد از این که لوکاس با بازی مدز میکلسون برای جرمی که مرتکب نشده یا لااقل هیچ‌گاه برای آن توضیحی نداده از سوی جامعه طرد می‌شود و حتی مورد ضرب و شتم قرار می‌گیرد در مهمانی کریسمس بچه‌ها با تئو روبه‌رو می‌شود که دخترش کلارا هم در آنجا حاضر است.
همان دختربچه‌ای که به او تهمت زده. میکلسون در این فیلم تلاش می‌کند تا غرور و بی‌گناهی‌اش را به روشی آبرومندانه حفظ کند. روی یک نیمکت تنها و بی‌حرکت می‌نشیند. اما وقتی سکانس جلوتر می‌رود شروع به حرکت می‌کند و برای توضیح دادن به سمت تئو می‌رود.
این سکانس نشان می‌دهد که میکلسون چطور کنترل بدنش را کامل در دست دارد.
در حالی که تقریبا هیچ حرکتی ندارد و مثل یک جسد است یقه لارسون (بازیگر نقش تئو) را می‌گیرد. انگار که می‌خواهد او را هم شریک تجربه غرق‌شدنش کند. این یکی از سکانس‌های احساساتی و پرتنش فیلم است.

۸) کریستف والتز (بی‌آبرو‌های لعنتی)
کارگردان: کوئنتین تارانتینو
سکانس: روزی روزگاری در فرانسه اشغال شده توسط نازی‌ها
سکانسی با کلنل هانس لاندای باهوش، کاریزماتیک و شیطانی که نقش‌اش را کریستف والتز بازی می‌کند. این سکانس احتمالا یکی از بهترین افتتاحیه‌های تاریخ سینماست.
پریر لاپادیت ساکت در دستان کلنل اسیر شده است. در فیلم‌های تارانتینو معمولا بازی میان دو بازیگر از یک کمدی سیاه به تدریج تبدیل به تقابلی ترسناک می‌شود.
در حالی که این دو نفر به زبان انگلیسی و فرانسه با هم دیالوگ می‌گویند همه حرکات والتز در مقابل لاپادیت ترسیده که در سکوت به او خیره شده، بی‌نقص است.
از خلال حرکات میان دو بازیگر است که ما از همین جا با کاراکتر هانس لاندا آشنا می‌شویم. کاراکتری که در حقیقت بقیه فیلم برمبنای آن شکل می‌گیرد. تارانتینو در این سکانس با کمک والتز ما را برای فیلم جنگی‌اش که شبیه یک وسترن اسپاگتی است، آماده می‌کند.

۷) شارلوت رمپلینگ (۴۵ سال)
کارگردان: اندرو هی
سکانس: کیت در مهمانی
شارلوت رمپلینگ و تام کورتنی در فیلم اندرو هی یک کارگاه بازیگری سطح بالا ارائه می‌دهند. فیلم درباره زوج میانسالی است که سالگرد ازدواج‌شان را در شرایطی جشن می‌گیرند که راز‌های گذشته برملا می‌شوند.
فیلم سکانس‌های فوق‌العاده زیاد دارد، اما سکانس‌های پایانی فیلم درخشان است. در حالی که کاراکتر کورتنی از مهمانی با دوستانش لذت می‌برد، رمپلینگ کاملا در نقطه مقابل اوست.
ما او را می‌بینیم که یک لبخند تصنعی روی لب دارد و در حالی که همسرش سخنرانی می‌کند غرق در افکار خودش است. در دستشویی تنها به چهره خودش در آینه خیره می‌شود و این سکانس به آن رقص آخر پیوند می‌خورد.
جایی که کیت (با بازی رمپلینگ) همه تلاش‌اش را می‌کند تا اشکش سرازیر نشود. رمپلینگ در این فیلم احساسات متضاد و پیچیده زیادی را به نمایش می‌گذارد. شما می‌توانید خشم، تردید و عدم قطعیت را در کاراکتر کیت با بازی رمپلینگ به سادگی ببینید.

۶) کیسی افلک (منچستر بای د. سی)
کارگردان: کنت لونرگان
سکانس: لی و رندی در خیابان به هم می‌خورند
بعد از این که اولین نشانه‌های خوش‌بینی را در فیلم با یک موسیقی متن فوق‌العاده می‌بینیم، لی (با بازی کیسی افلک) در شهر قدم می‌زند و به سمت همسر سابقش رندی (با بازی میشل ویلیامز) می‌رود.
در حالی که این مواجهه منحصربه‌فرد را در فیلم لونرگان می‌بینیم لحن فیلم تغییر می‌کند. لی و رندی به آرامی شروع به صحبت می‌کنند و ما شاهد یک سکانس غمگین از تلاش آن‌ها برای آشتی و مصالحه و آینده‌ای نامعلوم هستیم.
بعد از تراژدی که سال‌ها پیش میان‌شان رخ داده است این که دقیقا چه اتفاقی میان آن دو افتاده آشکار نمی‌شود. ما شاهد احساسات مهربانانه و واقعی از سمت افلک هستیم، اما سعی می‌کند که احساساتش را بیش از حد بروز ندهد.
این سکانسی تند و تلخ و بسیار احساساتی است. این اوج بازی کیسی افلک در کارنامه بازیگری‌اش است. سکانسی که به شدت انسانی است.

۵) یوآکین فونیکس و فیلیپ سیمور هافمن (استاد)
کارگردان: پل توماس اندرسون
سکانس: لنکستر، فردی را آزمایش می‌کند
بعد از این که از ابتدای فیلم مدتی را با کاراکتر‌های فردی کوئل (با بازی یوآکین فونیکس) و لنکستر داد (با بازی فیلیپ سیمور هافمن) سپری کردیم، حالا شخصیت‌های متفاوت آن‌ها را می‌بینیم و جهان‌های جداگانه‌ای که در آن فعالیت می‌کنند.
درنتیجه وقتی به سکانسی می‌رسیم که درنهایت این دو نفر کاملا با هم تنها می‌مانند همه چیز شبیه صحنه یک نمایش است. دو بازیگری را داریم که بازی‌شان وابسته به یکدیگر شکل می‌گیرد و به هم پاسخ می‌دهند.
لنکستر می‌خواهد بیشتر درباره این بداند که چرا فردی تبدیل به چنین آدمی شده است. درنتیجه سکانس با یک سری سوالات سبک شکل می‌گیرد و بعد در حقیقت وجود دو مرد عمیق و عمیق‌تر می‌شود.
بازی هافمن در این فیلم بعد از مرگش بسیار ستایش می‌شود و فونیکس هم ثابت می‌کند که بازیگر برجسته هزاره سوم است.

۴) ژولی دلپی و اتان هاوک (پیش از نیمه‌شب)
کارگردان: ریچارد لینکلیتر
سکانس: اتاق هتل
بعد از این که کاوش‌های ریچارد لینکلیتر در «پیش از طلوع» و بازگشت کاراکتر‌ها در «پیش از غروب» منجر به ایجاد ارتباط میان آن‌ها می‌شود، ما جسی با بازی اتان هاوک و سلین با بازی ژولی دلپی را می‌بینیم که درست مثل یک زوج واقعی با هم رفتار می‌کنند.
در «پیش از نیمه‌شب» اول ارتباط آن‌ها را با گروه‌های مختلف از آدم‌ها می‌بینیم تا این که سرانجام با هم تنها می‌شوند. در فیلمی که سکانس‌های طولانی زیادی دارد سکانس هتل بالاتر از همه‌شان قرار می‌گیرد.
دیالوگ میان هاوک و دلپی آنقدر طبیعی است که حس می‌کنید بداهه‌پردازی کرده‌اند. سکانسی که از گپ ساده به دعوا ختم می‌شود و در همین سکانس رابطه میان آن‌ها دائم از سردی به گرمی می‌گراید و برعکس.
لحن و حال و هوایشان درست مثل زندگی واقعی دائم در حال تغییر است. انگار یک زوج را در زندگی واقعی می‌بینیم که با هم بحث می‌کنند. به علاوه در این سکانس همه آن چیز‌هایی که در شهر‌های پاریس و وین و آتن آن‌ها را احاطه کرده بود مرور می‌شود.
احساسات زیادی در این سکانس در جریان است و می‌شود از آن به عنوان یکی از بهترین سکانس‌های مربوط به زوج‌ها در تاریخ سینما یاد کرد.

۳) لیلا حاتمی، پیمان معادی، شهاب حسینی، ساره بیات (جدایی نادر از سیمین)
کارگردان: اصغر فرهادی
سکانس: قسم خوردن به قرآن
اصغر فرهادی با این فیلم دراماتیک، هیجان‌انگیز و به شدت ایرانی جهان سینما را منفجر کرد. بعد از این که سکانس‌هایی از فروپاشیدگی خانواده و رابطه اجتماع با پیچیدگی‌های اخلاقی می‌بینیم به سکانس پایانی می‌رسیم.
جایی که سیمین (لیلا حاتمی)، نادر (پیمان معادی)، حجت (شهاب حسینی) و راضیه (ساره بیات) در یک قاب جمع می‌شوند. بعد از سقط جنین راضیه، نادر مقصر شناخته شده است.
نادر می‌گوید که اگر راضیه به قرآن قسم بخورد حاضر است بپذیرد که مقصر بوده. در این سکانس ما چهار کاراکتر را می‌بینیم که با هم در مورد آنچه رخ داده و اخلاقیات و موضوع مورد بحث اختلاف نظر دارند.
نیاز به حقیقت و این موقعیت خاکستری و ناامیدی کاراکتر‌ها به شیوه درخشانی توسط بازیگران به تصویر کشیده می‌شود؛ در حالی که فیلم تنش دراماتیکش را هم حفظ می‌کند.
به عنوان مخاطب هر کلمه و حرکت بازیگران را دنبال می‌کنیم، چون ممکن است در اتفاق بعدی موثر باشد. هر چهار بازیگر به دقت به یکدیگر گوش می‌دهند و پاسخگو هستند. در این سکانس که نقطه اوج فیلم فرهادی است هیچ نکته هدررفته‌ای وجود ندارد.
۲) اسکار آیزاک (درون لوین دیویس)
کارگردان: جوئل و اتان کوئن
سکانس: مرگ ملکه جین
وقتی در یک فیلم آوازی خوانده می‌شود پشت آن احساس و دلیلی وجود دارد. در فیلم برادران کوئن هر اتفاقی که برای اسکار آیزاک می‌افتد در نهایت در آوازی که برای باد گروسمن می‌خواند، خلاصه می‌شود.
آیزاک برای او آهنگ «مرگ ملکه جین» را می‌خواند و به آخر آهنگ که نزدیک می‌شود دست از گیتار زدن می‌کشد و فقط آواز می‌خواند. بعد از این که گروسمن نظر می‌دهد و می‌گوید: «از این آهنگ پولی گیرت نمیاد» می‌توانید همه احساسات را در صورت آیزاک ببینید.

۱) دنیل دی لوییس (خون به پا خواهد شد)
کارگردان: پل توماس اندرسن
سکانس: من ازت میلک‌شیک درست می‌کنم و می‌خورم
در فیلم حماسی پل توماس اندرسون ما دنیل دی‌لوییس را می‌بینیم که در خانه‌اش آشفته و دیوانه با پل دانو آخرین مواجهه‌اش را انجام می‌دهد.
پیچ و تاب‌ها و روایت‌های کاراکتر‌های اندرسون است که این سکانس را می‌سازد. دی‌لوییس به دانو خیره می‌شود و همان‌طور که نشسته می‌گوید: «من ازت میلک‌شیک درست می‌کنم و می‌خورم» و با این دیالوگ و نگاهش فیلم را به اوج خودش می‌رساند.
فرقی نمی‌کند اولین‌باری باشد که فیلم را می‌بینید یا بار دهم، نمی‌توانید قدرتی را که در دستان دی‌لوییس وجود دارد انکار کنید.
دیدن دی‌لوییس که فریاد می‌کشد و کاسه را پرتاب می‌کند و دانو را تا سر حد مرگ می‌زند، باعث می‌شود مطمئن شویم که شاهد بهترین بازی قرن هستیم.

•  
•  
•  
•  
•  
•  
•  

100 فیلم برتر قرن 21 به انتخاب گاردین اعلام شد

نشریه گاردین در فهرست ۱۰۰ فیلم برتر سینمای جهان که از سال ۲۰۰۰ میلادی تاکنون ساخته شده است، نام دو فیلم ایرانی از ساخته‌های عباس کیارستمی و اصغر فرهادی را جای داده است.

به گزارش مووی مگ به نقل از ایسنا، در این فهرست فیلم «جدایی» ساخته اصغر فرهادی که موفق به کسب جوایز متعددی از جمله اسکار بهترین فیلم خارجی ۲۰۱۲ شده است، در جایگاه سی‌ وششم قرار گرفته است و فیلم «ده» به کارگردانی عباس کیارستمی کارگردان درگذشته سینمای ایران نیز رتبه هفتاد وششم را به خود اختصاص داده است.

جایزه گلدن گلوب بهترین فیلم غیر انگلیسی زبان، جایزه خرس طلایی بهترین فیلم از جشنواره فیلم برلین، جایزه ایندیپندنت اسپیریت بهترین فیلم خارجی زبان و جایزه سزار بهترین فیلم خارجی زبان از جمله جوایز مهم فیلم «جدایی» پنجمین ساخته بلند اصغر فرهادی و یکی از موفق‌ترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران در عرصه بین‌الملی هستند.

فیلم تحسین شده «ده» نیز روایتگر زن است که درون خودرویی نشسته‌و در ده سکانس با پنج شخص گفتگوهایی انجام می‌دهد و نمایی از زندگی زن امروزی در ایران را نشان می‌دهد.

اما رتبه نخست فهرست ۱۰۰ فیلم برتر قرن ۲۱ میلادی را فیلم «خون به پا خواهد شد» محصول سال ۲۰۰۷ به کارگردانی «پل توماس اندرسون» و با بازی درخشان «دنیل دی‌لوئیس» به خود اختصاص داده است که بر اساس رمانی با عنوان «نفت!» نوشته «آپتون سینکلر» ساخته شده است.

این فیلم در هشتادمین دوره جوایز سینمایی اسکار در ۸ شاخه نامزد کسب جایزه بود و در نهایت نیز دو جایزه بهترین بازیگر مرد (دنیل دی لوئیس) و بهترین فیلمبرداری را به خانه برد.

در این نظر سنجی و در رتبه‌های دوم تا دهم نیز به ترتیب فیلم‌های «دوازده سال بردگی» (۲۰۱۳) به کارگردانی «استیو مک‌کوئین»، «پسرانگی» (۲۰۱۴) به کارگردانی «ریچارد لینکلیتر»، «زیر پوست» (۲۰۱۳) اولین ساخته بلند سینمایی «جانتان گلیزر»، «در حال و هوای عشق» (۲۰۰۰) به کارگردانی «وونگ کاروای»، «پنهان» (۲۰۰۵) از «میشائیل هانکه»، «بخش‌گویی، نیویورک» (۲۰۰۸) به کارگردانی «چارلی کافمن»، فیلم برنده اسکار «مهتاب» (۲۰۰۶) ساخته «بری جنکینز»، «زاما» (۲۰۰۷) ساخته کارگردان آرژانتینی «لوکرشیا مارتل» و «تیم آمریکا: پلیس جهانی (۲۰۰۴) از «تری پارکر» اشاره کرد.

از دیگر مهم‌ترین فیلم‌های حاضر در این فهرست می‌توان به این اسامی اشاره کرد:

«جاده مالهالند» به کارگردانی «دیوید لینچ» (رتبه یازده)،‌ «دزدان فروشگاه» ساخته «هیروکازو کورئیدا» (پانزدهم)، مستند «عمل کشتن» ساخته «جاشوا اوپنهیمر» (شانزدهم)، «روما» ساخته «الخاندرو گونزالز ایناریتو» (بیستم)، «ربان سفید» ساخته «میشائیل هانکه» (بیست و یکم)، انیمه «شهر اشباح» از «هایائو میازاکی» (بیست و دوم)،‌ «درخت زندگی» به کارگردانی «ترنس مالیک» (بیست و هشتم)، «جاذبه» از «آلفونسو کوارون» (سی ودوم)، «داگویل» به کارگردانی «لارس فن تریه» (سی و هفتم)، «روزی روزگاری در آناتولی» به کارگردانی «نوری بیلگه جیلان» (سی و هشتم)، فیلم برنده نخل طلای «۴ ماه، سه هفته و دو روز» ساخته «کریستین مونجیو» (چهل و دوم)، «گرگ وال‌استریت» از «مارتین اسکورسیزی» (چهل و سوم)، «پیش از غروب» دیگر ساخته «ریچارد لینکلیتر» (پنجاهم)، «ببر خیزان اژدهای پنهان» از «آنگ لی» (پنجاه و یکم)، «عشق سگی» ساخته «الخاندرو گونزالز ایناریتو» (پنجاه و دوم)، مستند «آتش در دریا» از «جیانفرانکو روسی» (پنجاه و سوم»،‌ «بلندی های بادگیر» اثر «آندرا آرنولد» (پنجاه و هشتم)، «کوهستان بروکبک» از «آنگ لی» (شصت و ششم)، فیلم لبنانی «کفرناحوم» ساخته «نادین لبکی» (هفتاد و یکم)، «پیامبر» ساخته کارگردان فرانسوی «ژاک اودیار» (هفتاد و چهارم)، «گمشده در ترجمه» اثر «سوفیا کاپولا» (هفتاد و هفتم)،‌ انیمیشن «پرسپولیس» از مرجان ستراپی» (هفتاد و نهم)،‌«مرثیه‌ای برای یک رویا» از «دارن آرنوفسکی» (هشتادم)، «جایی برای پیرمردها نیست» ساخته برادران کوئن، «بادی که در علفزار پیچید» از «کن لوچ» (۲۰۰۶)، «هرت لاکر» ساخته «کاترین بیگلو» (نود و دوم)، «گلادیاتور» از «ریدلی اسکات» (نود و چهارم)، مستند «فارنهایت ۹/۱۱» به کارگردانی «مایکل مور» و «روزی روزگاری در هالیوود» جدیدترین ساخته «کوئنتین تارانتینو» (رتبه صدم)

اظهار تاسف کاپولا از علاقمندی صدام حسین، قذافی و بوریس جانسون به فیلم‌هایش

فرانسیس فورد کاپولا از اینکه بوریس جانسون نخست وزیر انگلیس طرفدار فیلم‌های وی است، ابراز تاسف کرد.

 به گزارش ایلنا، بوریس جانسون (نخست وزیر انگلیس) به نشریه دیلی میل گفت که محبوب‌ترین صحنه او در سینما «قتل‌های انتقام‌جویانه در آخر فیلم» شاهکار کلاسیک کاپولا در سال ۱۹۷۲ است که مارلون براندو، ال پاچینو، و دایان کیتون در آن بازی می‌کنند.

فرانسیس فورد کاپولا نیز در پاسخ به اظهارات جانسون گفت: از اینکه «بی‌رحم‌ترین شخصیت‌های تاریخ مدرن ازجمله صدام حسین و معمر قذافی و دیگران» از علاقه‌مندان فیلم وی هستند، احساس شرم می‌کند.

 وی ادامه داد: احساس بدی دارم وقتی می‌بینم کسی می‌خواهد با الهام از یک فیلم گانگستری، کاری را در دنیای واقعی انجام دهد، یا کسی که این فیلم را دوست دارد، قرار است بریتانیای  را به ویرانی بکشاند. من از اینکه اکنون این کشور حتی ایده احمقانه خروج از اتحادیه اروپا را در نظر دارد، وحشت دارم.

نمایندگان ۳۴ کشور برای اسکار ۲۰۲۰ شناخته شدند

تاکنون ۳۴ کشور نمایندگان خود را برای شرکت در بخش بهترین فیلم بین‌المللی به اسکار ۲۰۲۰ معرفی کرده‌اند.

 به نقل از آی‌ام‌دی‌بی، با معرفی نمایندگان کشورهای اتریش، مصر، اسپانیا، نپال، فنلاند، اروگوئه، برزیل، کرواسی، کوبا، دومینیکن، هلند، نروژ و مراکش در یک هفته اخیر، نمایندگان ۳۴ کشور تاکنون برای حضور در رقابت فیلم بین‌المللی اسکار تعیین شده‌اند.

۱۵ فیلمی که به تازگی برای حضور در رقابت فیلم بین‌المللی اسکار معرفی شده‌اند عبارتند از:

اتریش: «جوی» ساخته سودابه مرتضایی

این درام ۹۹ دقیقه‌ای درباره زن جوانی از نیجریه است که وارد چرخه کارگر جنسی شده و با دختر نوجوانی روبرو می‌شود که نمی‌خواهد چنین سرنوشتی را بپذیرد.

این چهل و سومین باری است که اتریش در اسکار شرکت می‌کند و اولین فیلم مرتضایی است که به این رقابت راه می‌یابد.

مصر:  «رزهای سمی» ساخته فوزی صالح

این درام ۷۰ دقیقه‌ای در محدوده محله فقیرنشین قاهره می‌گذرد و زندگی هرروزه مردم را که با ریتمی خشن در چرخش است، روایت می‌کند.

محمد براکا و صفا التوخی بازیگران فیلم هستند.

این سی‌و چهارمین حضور مصر در رقابت اسکار و اولین باری است که فیلمی از این کارگردان به این منظور معرفی می‌شود.

اروگوئه:  «صراف» ساخته فدریکو ویروج

این کمدی درام ۹۷ دقیقه‌ای در دهه ۵۰ تا ۷۰ می‌گذرد و شخصیتی به نام هومبرتو را تصویر می‌کند که باید تصمیم مرگ و زندگی بگیرد و با امضای یک قرارداد خطرناک وارد بزرگ‌ترین عملیات پولشویی شود.

این نوزدهمین حضور اروگوئه در رقابت اسکار و دومین باری است که فیلمی از این کارگردان به اسکار می‌رود.

فنلاند:  «قلب جوان احمق» به کارگردانی سلما ویهونن

این درام ۱۰۲ دقیقه‌ای نمایشی مبهم، گرم و خشن درباره نوجوانانی است که در حومه شهر زندگی می‌کنند و باید با مشکلات ناخواسته‌ای در این مسیر روبرو شوند.

این سی و سومین فیلم فنلاند و اولین فیلم از این کارگردان برای رقابت اسکار است.

برزیل:  «زندگی نامرئی ایوریدیسی گوسمائو» به کارگردانی کریم اینوز

داستان این درام ۱۳۹ دقیقه‌ای درباره ۲ خواهری است که در ریودوژانیرو متولد شده‌اند و هر یک به طریقی راه زندگی خود را در پیش می‌گیرد و در عین حال باور دارد که دیگری از رویاهایش دور شده است.

این فیلم که هشتمین فیلم اینوز است، امسال جایزه بهترین فیلم بخش نوعی نگاه جشنواره کن را دریافت کرد. فرناندا مونته‌نگرو و کارول دوراته بازیگران اصلی فیلم هستند.

برزیل تاکنون ۴۷ بار وارد رقابت فیلم خارجی زبان اسکار شده و این اولین نامزدی کریم اینوز در این بخش است.

کرواسی:  «مالی» ساخته آنتونیو نوئیک

این درام جنایی ۸۹ دقیقه‌ای درباره فروشنده مواد مخدری است که پس از گذراندن ۴ سال در زندان، حاضر است هر کاری کند تا سرپرستی پسرش را در اختیار داشته باشد.

آنتونیو نیوک و سیوکو آنوسیک بازیگران این فیلم هستند.

کرواسی تاکنون ۲۹ بار برای شرکت در بخش فیلم خارجی زبان اسکار نماینده معرفی کرده است و این دومین باری است که فیلمی از این کارگردان به این منظور معرفی می‌شود.

کوبا:  «یک مترجم» نخستین تجربه کارگردانی سباستین و رودریگو باریوسو

این درام ۱۰۷ دقیقه‌ای درباره یک پروفسور ادبیات روسی در دانشگاه هاوانا است که به منظور مترجمی برای کودکانی که برای درمان عوارض فاجعه اتمی چرنوبیل به هاوانا فرستاده شده‌اند، از زندگی گذشته‌اش فاصله می‌گیرد.

رودریگو سانتورو و ماریسل آلوارز بازیگران این فیلم هستند.

«یک مترجم» بیست و یکمین نماینده کوبا در اسکار و اولین فیلمی است که از این ۲ برادر کارگردان به اسکار معرفی شده‌است.

جمهوری دومینیکن:  «آپاراتچی» به کارگردانی خوزه ماریا گابرال

این تریلر درام ۹۴ دقیقه‌ای درباره مردی تنهاست که به تعمیر آپارات‌های قدیمی نمایش فیلم می‌پردازد.

این دوازدهمین حضور دومینیکن در بخش فیلم خارجی زبان است و پیش از این ۲ فیلم دیگر گابرال از سوی دومینیکن به این رقابت معرفی شده بود.

مجارستان:  «آنها که باقی ماندند» به کارگردانی بارناباس توث

این درام ۸۳ دقیقه‌ای داستانی شاعرانه از رابطه ۲ بازمانده هولوکاست و زندگی آنها بین سال‌های ۱۹۴۸ تا ۱۹۵۳ از زاویه دید یک دختر جوان پس از جنگ جهانی دوم در مجارستان را روایت می‌کند.

این پنجاه و پنجمین حضور مجارستان برای اسکار و اولین فیلم است که از این کارگردان معرفی می‌شود.

نپال:  «بلبل» ساخته بی نود پادل

این درام ۹۵ دقیقه‌ای درباره مادر جوانی است که منتظر است تا همسرش که سال‌ها او را ترک کرده، برگردد.

امسال نپال برای یازدهمین بار نماینده‌ای برای اسکار معرفی می‌کند و این اولین باری است که فیلمی از این کارگردان به رقابت اسکار معرفی می‌شود.

هلند:  «غریزه» ساخته هالینا راین

این درام ۱۰۸ دقیقه‌ای، تریلری روانشناسانه درباره متخصصی است که با تخصص و تجربه باید به معالجه یک مجرم جنسی در مؤسسه‌ای که برای معالجه این مجرمان در نظر گرفته شده بپردازد.

کریس فن‌هوتن و مروان کنزاری بازیگران این فیلم هستند که با نخستین نمایش جهانی‌اش در جشنواره لوکارنو برنده جایزه شد.

این پنجاه و سومین فیلم هلند و اولین فیلم این کارگردان برای رقابت اسکار است.

نروژ:  «اسب‌های ربوده‌شده» به کارگردانی هانس پیتر مولاند

این درام معمایی ۱۲۳ دقیقه‌ای که زمستان پیش در جشنواره برلین به نمایش درآمد و جایزه خرس نقره‌ای دستاورد شگفت هنری را برد، مردی تنها را تصویر می‌کند که در جنگل‌های نروژ زندگی می‌کند و در خیال خود به گذشته‌اش بازمی‌گردد.

استلن اسکارسگارد و توبیاس سانتلمن بازیگران این فیلم هستند.

این چهل و یکمین حضور نروژ در رقابت اسکار و اولین باری است که فیلمی از این کارگردان به این منظور انتخاب می‌شود.

اسپانیا:  «درد و افتخار» ساخته پدرو آلمادوار

این درام ۱۱۳ دقیقه‌ای فیلمی از زندگی خود کارگردان است که به بازتاب انتخاب‌هایش در زندگی می‌پردازد.

آنتونیو باندراس و پنه‌لوپه کروز بازیگران این فیلم هستند.

این شصت و دومین حضور اسپانیا در رقابت اسکار و هفتمین باری است که پدرو آلمادوار وارد این رقابت می‌شود.

مراکش:  «آدم» به کارگردانی مریم توزانی

این درام ۹۸ دقیقه‌ای اولین فیلم بلند داستانی توزانی و درباره یک مادر مجرد باردار و مستاصل است که به یک خانواده پناه می‌برد. آبلا زنی که او را پناه می‌دهد نمی‌تواند تصور کند که زندگی‌اش برای همیشه تغییر می‌کند.

نسرین الراضی و لوبنا ازابال بازیگران فیلم هستند.

این پانزدهمین حضور مراکش در اسکار است که تاکنون هیچگاه نامزدی این بخش را به دست نیاورده است. برای اولین بار فیلمی از این کارگردان راهی اسکار شده است.

تونس، مقدونیه شمالی، کلمبیا، ژاپن، رومانی، ترکیه، الجزایر، بلژیک، کامبوج، اکوادور، استونی، گرجستان، آلمان، فلسطین، پاناما، کره جنوبی، سوئیس، اوکراین و ایران دیگر کشورهایی هستند که پیش از این نمایندگان خود در نود و دومین دوره جوایز اسکار در بخش فیلم بلند بین‌المللی را به آکادمی معرفی کرده بودند.

آخرین مهلت معرفی فیلم‌های بلند بین‌المللی به آکادمی اول اکتبر ۲۰۱۹ (۹ مهر) است. برای انتخاب بهترین فیلم ابتدا ۱۰ فیلم در قالب فهرست کوتاه معرفی می‌شوند و از میان آنها ۵ فیلم به عنوان نامزد نهایی ۱۳ ژانویه ۲۰۲۰ (۲۳ دی) معرفی خواهند شد.

نود و دومین دوره جوایز اسکار یکشنبه ۹ فوریه ۲۰۲۰ (بامداد دوشنبه ۲۱ بهمن) در دالبی تیه‌تر هالیوود برگزار می‌شود.

برگزیدگان جشنواره فیلم ونیز ۲۰۱۹ معرفی شدند

 

دست خالی «متری شیش و نیم» سعید روستایی/ شیر طلایی به «جوکر» رسید

 هفتاد و ششمین جشنواره فیلم ونیز به عنوان قدیمی‌ترین جشنواره سینمایی جهان، برگزیدگان خود را شناخت.

 جشنواره فیلم ونیز به عنوان قدیمی‌ترین جشنواره‌ سینمایی در چند سال اخیر نقش بسیار مهمی در فصل جوایز سینمایی داشته و از میان پنج فیلم برنده اسکار بهترین فیلم، سه فیلم در جشنواره ونیز اولین نمایش جهانی خود را تجربه کردند.

امشب، هفتاد و ششمین جشنواره فیلم ونیز به عنوان قدیمی‌ترین جشنواره سینمایی جهان که از تاریخ ۲۸ اوت تا ۷ سپتامبر (۶ تا ۱۶ شهریور) در ایتالیا برگزار شد، برگزیدگان خود را شناخت.

در ادامه جزئیات برندگان این جشنواره در بخش های مختلف را بخوانید:

بخش کلاسیک

بهترین مستند ساخته شده درباره سینما: مستند «بابنکو» ساخته باربارا پاز

بهترین فیلم ترمیم‌شده: Extase ساخته گوستاو ماچاتی

بخش رقابتی؛ جلوه های ویژه

بهترین داستان واقعیت مجازی: «دختران چیبوک» ساخته جوئل کاشی بنسون

بهترین تجربه واقعیت مجازی: ریکاردو لاگانارو برای فیلم «یک لینیا»

بهترین جلوه‌های ویژه: سلین تریکارت برای فیلم «کلید»

برنده جایزه شیر آینده: امجد ابو الالی برای «تو در ۲۰ سالگی خواهی مرد»

بخش افق ها

بهترین فیلم کوتاه: «عزیز» ساخته سلیم صادق

برنده جایزه بهترین فیلمنامه: جسیکا پالود برای فیلم Revenir

برنده جایزه بهترین بازیگر مرد: سامی بواجیلا برای فیلم «یک پسر»

برنده جایزه بهترین بازیگر زن: مارتا نیتو برای فیلم «مادر»

برنده جایزه ویژه هیئت داوران: ریموند ریبی گوتیرز برای فیلم «حکم»

برنده جایزه بهترین کارگردانی: تئو کورت برای فیلم «سفید روی سفید»

بهترین فیلم: «آتلانتیس» به کارگردانی وانتین واسیانویچ

فیلم سینمایی «متری شیش و نیم» به کارگردانی سعید روستایی هم نماینده کشورمان در این بخش بود که از کسب جایزه بی نصیب ماند.

بخش رقابتی

برنده جایزه مارچلو ماسترویانی در بخش بهترین بازیگر مرد یا زن جوان: توبی والاس برای «دندان شیری»

جایزه ویژه هیئت داوران: فرانکو مارسکو برای فیلم «مافیا مثل گذشته نیست»

برنده جایزه بهترین فیلمنامه: انیمیشن «کوچه گیلاس پلاک ۷» ساخته یونفان

برنده جایزه جام ولپی در بخش بهترین بازیگر مرد: لوکا مارینلی برای فیلم «مارتین ایدن»

برنده جایزه جام ولپی در بخش بهترین بازیگر زن: آریان آسکاراید برای فیلم «گلوریا موندی»

برنده شیر نقره‌ای بهترین کارگردانی: رومن اندرسون برای فیلم «در مورد بی پایانی»

برنده جایزه ویژه هیئت داوران: رومن پولانسکی برای فیلم «یک مامور و یک جاسوس»

برنده جایزه شیر طلایی بهترین فیلم: تاد فیلیپس برای فیلم «جوکر»